Φίλες και φίλοι, Γιούχου! Το monosemena είναι και πάλι εδώ και αυτό το καλοκαίρι. Δε θα πω λιωμένο παγωτό, κολλάει στο χέρι, να με σχωράτε φανς του Παυλίδη εκεί έξω, κάπου γκώσαμε φέτος, ε; Από πού να ξεκινήσω, συλλογίζομαι. Από πού να πιάσει κανείς, το σουρεαλιστικό κουβάρι αυτής της, κατά

Φίλες και δέκα φίλοι του monosemena, γιούχου! Το μπλογκ χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο ύπαρξης, είναι και πάλι εδώ. Μια μετακόμιση και πολλές παγοκυψέλες μετά, το monosemena επιστρέφει γεμάτο ατόφιο σουρεαλισμό, χονδροπάθειες και βαθιά γεράματα.  Θα πίστευε κανείς πως, εγκαταλείποντας το καταραμένο σπίτι του διαβόητου Χαλακατεβάκη, ο σουρεαλισμός της πολύπαθης ζωούλας

Φίλες και φίλοι γιούχου! Το monesemena βρίσκεται και πάλι εδώ. Συγκεκριμένα, δεν έφυγε ποτέ. Όποια ή όποιος φαντάστηκε πως, τούτο το σουρεαλιστικό μπλογκ έπαψε να έχει λόγο ύπαρξης, πλανάται πλάνην οικτράν. Τουναντίον, συμβαίνουν τόσα ευτράπελα και κωμικοτραγικά στη σουρεαλιστική μου ζωούλα, που θα πίστευε κανείς πως πρόκειται για μυθοπλασία.  Ένα

Φίλες και φίλοι γιούχου! Τι γιούχου, θα μου πεις, εδώ διαλύεται η χώρα, ο πλανήτης ή και πιο σωστά, το σύμπαν. Επιστροφή του monosemena, που κανένα λόγο ύπαρξης δεν έχει τούτον εδώ τον δυστοπικό Αύγουστο. Γυναικοκτονίες, πυρκαγιές, πόλεμοι και τραγωδίες εναλλάσσονται σαν ειδήσεις στα μάτια μας ανά ώρα και εγώ

Φίλες και φίλοι γιούχου! Το monosemena κάνει την εμφάνισή του ΚΑΙ αυτήν την καυτή, καλοκαιρινή Τετάρτη. Τόσο καυτή, που σκέφτομαι ήδη να μπουγελωθώ με το λάστιχο. Τα καλά του γουόρκ φρομ χόουμ. Γιατί αν δε δουλέψεις με το μαγιώ σου στη βεράντα, τελευταία βδομάδα στη δουλειά, πότε; Λέιτλι, έχω μια

Γεια σας κοινό του monosemena. Θα είμαι σύντομος. Με λένε κάπως, αλλά δεν έχει σημασία για την ώρα. Θα γνωριστούμε όταν η συγκεκριμένη ιστοσελίδα περάσει δικαιωματικά στον έλεγχό μου. Διότι μου ανήκει. Για την ώρα μου ζητήθηκε ένα σφηνάκι (να δώσω, όχι να λάβω), ένα sneak peak ενός επερχόμενου ολέθρου, μια μικρή ιστορία από

Φίλες, φίλοι, αλλά και όχι και τόσο φίλοι, γεια και χαρά! Τετάρτη σήμερα και άλλο ένα monosemena, έρχεται, κεφάτο αυτήν τη φορά, σε εξαιρετικά μεγάλο και ανησυχητικό βαθμό. Στο σημείο αυτό, αξίζει να θυμηθούμε το νόημα, τούτου εδώ του ανοσιουργήματος. Λαμβάνουμε καθημερινώς (χα, χα), εδώ στα χεντκουόρτερς του monosemena (στα

Φίλες και φίλοι αυτού του καραβοτσακισμένου μπλογκ, γιούχου! Ύστερα από μία – κυριολεκτικά – πυρετώδη περίοδο αποχής, ή και πιο σωστά, πριν με βρουν τα ύστερα αυτού του κόσμου, είμαι και πάλι εδώ. Γιατί ποιος άλλος θα μπορούσε να περάσει σχεδόν τον μισό Μάιο, άρρωστος, πέρα από μένα;  Μία ολοκληρωμένη

Φίλες και φίλοι γιούχου! Το monosemena επιστρέφει, θέλω να γράψω, αλλά κάπου καταντά γραφικό. Μαύρη μέρα σήμερα, μόλις τώρα είδα την ημερομηνία. Όλοι ξέρουμε δυστυχώς το γιατί και τι χειρότερο, από το να διηγηθώ άλλη μια monosemena, τραγελαφική ιστοριούλα. Θα είναι πρόσφατη; Θα την ξεθάψω από τα άδυτα του παρελθόντος;

Φίλες και φίλοι γιούχου! Το monosemena είναι και πάλι εδώ, μετά από μεγάλη αποχή. Τουλάχιστον τριών εβδομάδων. Ο λόγος που τις μετράω, δεν είναι για να απολογηθώ στα δέκα – και βγάλε – άτομα που διαβάζουν τούτο εδώ το τερατούργημα, αλλά κυρίως, για να συνειδητοποιήσω πόσος σουρεαλισμός και πόση παράνοια

Φίλες και φίλοι γιούχου! Θα’ναι σαν να μπαίνει η άνοιξη εδώ στο Βορρά, όπου και βρέθηκα για λίγες ημέρες. Πολύ θέλω να το πιστέψω, λίγο ωστόσο, ισχύει στην πραγματικότητα. Μόνο εγώ θα μπορούσα να αλλάξω εποχή, από χειμώνα σε άνοιξη, εν μέσω πανδημίας και λόκνταουν μέσα στο λόκνταουν που ήταν

Φίλες και φίλοι γιούχου! Είναι το ανκόρ, μιας από τις πιο χαρούμενες ημέρες του δυστοπικού χρόνου που πέρασε. Πάει το χιόνι, πάει το χιόνι, λιώνει στα βουνά και μαζί με αυτό, η θαλπωρή και η ευτυχία που ζέστανε για λίγο την καρδούλα μας.  Φρέσκια και αχνιστή monosemena ιστορία, πιο αχνιστή