Άστρα, μαστούρα, Σεπουλτούρα.

Φίλες και φίλοι αυτού του καραβοτσακισμένου μπλογκ, γιούχου!

Ύστερα από μία – κυριολεκτικά – πυρετώδη περίοδο αποχής, ή και πιο σωστά, πριν με βρουν τα ύστερα αυτού του κόσμου, είμαι και πάλι εδώ. Γιατί ποιος άλλος θα μπορούσε να περάσει σχεδόν τον μισό Μάιο, άρρωστος, πέρα από μένα; 

Μία ολοκληρωμένη monosemena ιστορία, δεν έχω να διηγηθώ, σήμερα. Έχω όμως πολλές και μικρές, κομμένες και ραμμένες σφιχτά τη μία πάνω στην άλλη. Σαν το τζιν που παλεύεις να κουμπώσεις, λίγο πριν έρθει ο Ιούνιος. Καμία σωτηρία φέτος, ήρθε από τον Μάιο. 

Απερίγραπτη η χαρά όλων των θέρτι σάμθινγκ εκεί έξω, τη στιγμή που κονταροχτυπηθήκαμε στο γκοβ, για να κλείσουμε ραντεβού να εμβολιαστούμε. Ποσταρίσματα, στόριζ στα εμβολιαστικά κέντρα, με τον γκόμενο, την γκόμενα, χωρίς τον γκόμενο, μαζί με άλλη γκόμενα, με τη νοσηλεύτρια, το νοσηλευτή, τον παππού, τη γιαγιά, τη γειτόνισσα, τελοσπάντων, χαλάλι μας. Δε θα μας κράξω. Ένα τσικ πριν το Πάσχα, όλοι. Σου λέει, δε θα κλειστώ εγώ μέσα με τις παρενέργειες του Άστρα. ΘΑ ΦΑΩ. Ακόμα πιο προνοητική εγώ, κλείνω ρανδεβού, μια εβδομάδα μετά το Πάσχα. 

Μόνο σε μένα θα μπορούσαν να σκάσουν οι παρενέργειες του Άστρα, πριν καν εμβολιαστώ. Αυτή είμαι. Με έπιασε φόμο με τους εμπύρετους στο ίνστα; Σε κάθε περίπτωση, βαράω μια τριανταοχτάρα και βάλε, τη Μεγάλη – ο Θεός να την κάνει, ποιος Θεός εδώ που τα λέμε – Πέμπτη. Μεταξύ μας, το περίμενα, μιας που είχα ξαναρχίσει με πάθος το κάπνισμα. Κάθε φορά που αρχίζω να καπνίζω συστηματικά, αρρωσταίνω στο πι και φι (τρώγονταν αυτά κάποτε, θαρρώ). Είμαι τόσο φλώρος. Ακολουθούν σελφ τεστς, πι σι αρ, ίσα να πεταχτούν λίγα ακόμα χρήματα, γιατί ως γνωστόν, είμαι και γόνος. Κορονοϊός δεν ήταν, αλλά πέρασα ένα επικό Πάσχα. Κλεισμένη μέσα, να κοιτάζω τα στόριζ σας στην εξοχή. Κοψίδια εσείς; Σούπες, φρούτα και λαχανικά εγώ. Δύο κιλά σε τέσσερις μέρες έφυγαν, σάκερζ.

Δεν έχω πάρει μυρωδιά από τσιγάρο, έχω ξαναρχίσει γυμναστική και πάνω που έχω αρχίσει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, να ξαναστέκομαι στα πόδια μου, ξεκινώ για το Άστρα. Το καλό με το να έχεις λιώσει στον πυρετό το προηγούμενο σου κου, είναι πως το επόμενο, που έχεις και ΠΑΛΙ πυρετό, δε σου λέει τίποτα. Άστρα, μαστούρα, Σεπουλτούρα. Άλλο ένα σου κου μέσα, αυτή τη φορά με φουλ μαστούρα, ζαλάδες, αναγούλα, πυρετό και ύπνο. Σαν να έχεις ξυπνήσει από κακή βραδιά στο γιουμάτικ (λες και υπήρχαν και καλές). Λαπάς, φρυγανιές και κόκα κόλα. Άλλο ένα κιλό μείον, σάκερζ. Δε βαριέσαι, τελευταίο σου κου μέσα. Νόμιζα. 

Μόνο σε μένα, για πάντα. Τρεις μέρες εμβολιασμένη, ακριβώς με το που συνήλθα, βάρα άλλη μία πενθήμερη καραντίνα, να δεις αν έχεις αρρωστήσει, επειδή, δυστυχώς, ο πρώτος που είδες, αρρώστησε. Στενό μαρκάρισμα ο Κόβιντ. Δε σε θέλω ρε φίλε, ξεκουβάλα. Το μόνο που με κρατά πλέον, στη φυλακή που εγώ έχτισα, είναι η σκέψη πως τον επόμενο μήνα, θα λείπω από αυτήν τη σκατόχωρα. Στο όνομα του γιόλο, αφού δεν πρόκειται ποτέ να βρω δουλειά στο επόμενο τρίμηνο, όσες συνεντεύξεις και να κάνω, αποφασίζω να πάω σε μια φίλη στα εξωτερικά. Κάπου εκεί στο -η ζωή εδώ τελειώνει- τριάντα εννιά και εννιά, μου είχαν κλείσει δώρο τα εισιτήρια (θενξ μαμ, είπαμε, φλώρος). Να ζήσω ρε παιδί μου την ανεργία μου, πιο γκράντε και κυρίως, να ηρεμήσω. Έναν ολόκληρο μήνα μακριά από δω. Μου άξιζε; Ναι. Μπορούσε να πάει κάτι άλλο στραβά; Ασφαλώς.

Βρήκα δουλειά. Για έναν ολόκληρο μήνα. Τον μήνα που θα έλειπα. Ακύρωνε τίκετς τώρα και σκάσε.

18 Μαΐου 2021