Χάηλαητ γουόρκινγκ φρομ χόουμ:
Πριν μία εβδομάδα, έγραψα το πρώτο μου σχόλιο στο ι-φουδ, έτσι για να το γιορτάσω που γλίτωσα την τροφική δηλητηρίαση.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά να μονολογώ: Σιγά, τι μπορεί να πάει χειρότερα; Επειδή αυτή είναι η ζωή μου, μόλις δέχτηκα τηλεφώνημα από γνωστό «μαμαδίστικο» μαγειρείο των Αθηνών:
– Καλησπέρα, η κυρία ΘΕΟδώρα;
– (Ας πούμε) ναι.
– Από μαγειρείο τάδε σας τηλεφωνώ.
– Μάλιστα.
– Κάνατε μια παραγγελία πριν μία εβδομάδα, ΤΟ ΘΥΜΑΣΤΕ;;
– Μάλιστα (αν και προσπαθώ να το ξεχάσω).
– Μόλις διαβάσαμε ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ στο ι-φουντ. Το ξέρετε ότι ΤΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ;;;;;
– Μα, για αυτό το έγραψα. Σοβαρολογείτε τώρα; Με πήρατε τηλέφωνο να με επιπλήξετε;
– Το σχόλιό σας δεν είχε σχέση με την πραγματικότητα. Το φαγητό μας είναι πάντα φρεσκομαγειρεμένο. Δε θέλουμε να έχετε αυτή τη γνώμη για μας.
– Οκ, κοιτάξτε να δείτε, επειδή βιάζομαι (και κάπου παράτα μας μεσημεριάτικα)…
– Θέλουμε να επανορθώσουμε. Πώς μπορούμε να σας αλλάξουμε γνώμη;
– Δε χρειάζεται…
– Μα… Τι μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά;
– Επειδή δουλ…
– Καταλαβαίνω πως σας στενοχωρήσαμε, για αυτό το λόγο θέλουμε να κάνουμε κάτι για σας. Να σας στείλουμε το καλύτερό μας πιάτο.
– Σας είπα, δε χρειάζ….
– Δεν είναι δυνατόν η σχέση μας [- η ποια;;-] με το κατάστημά μας να ξεκινήσει έτσι. Σας στέλνω ΤΩΡΑ το καλύτερό μας πιά…
– Μα σας είπα δε… (με ΑΠΕΙΛΕΙ και από πάνω).
Τέτοιο ψηστήρι, ούτε ο Θεμιστοκλής στο προνήπιο, όταν, δέκα λεπτά αφού μου τα είχε ζητήσει, τον βρήκα να φιλάει την ανεμοβλογιά, στο μάγουλο της Βασούλας. Για να της περάσει.
Pretty nice post. I simply stumbled upon your blog and wished to say that I have really enjoyed browsing your
blog posts. In any case I will be subscribing in your feed and I’m hoping
you write again soon!
Thank you!!