Φίλες, φίλοι, αλλά και όχι και τόσο φίλοι, γεια και χαρά!
Τετάρτη σήμερα και άλλο ένα monosemena, έρχεται, κεφάτο αυτήν τη φορά, σε εξαιρετικά μεγάλο και ανησυχητικό βαθμό. Στο σημείο αυτό, αξίζει να θυμηθούμε το νόημα, τούτου εδώ του ανοσιουργήματος. Λαμβάνουμε καθημερινώς (χα, χα), εδώ στα χεντκουόρτερς του monosemena (στα ποια;) παρηγορητικά πατ-πατ (κυρίως στην πλάτη) και ακραίες εκδηλώσεις συμπόνοιας. Σεταρισμένες με φιλέσπλαχνους χαρακτηρισμούς όπως «τι τραβάς κακομοιρούλα», «καημενούλα» και άλλα τέτοια στολίδια. Κακομοίρα να πεις τη θειά σου θα ήθελα να πω, αλλά δεν το λέω, διότι περνιέμαι για ευγενικούλα. Πιάστε τον σαρκασμό ρε παιδιά ή και ιδανικά, γελάστε λίγο, με τα ευτράπελα που δημοσιεύονται.
Μετά από αυτό το μίνι, αχρείαστο ξεκατίνιασμα, συνεχίζω, με ακόμα μία monosemena ιστορία. Τίποτα το σουρεαλιστικό δεν έχω να θυμηθώ, από την περασμένη εβδομάδα. Τίποτα, πέρα από τα κλασικά που συμβαίνουν συνήθως, στην πολύπαθη ζωούλα μου. Συχνά πυκνά, από την, να την πω ηλιθιότητα; Θα την πω, αφηρημάδα. Σιγά και τι έκανα μωρέ, μικρό το κακό. Ακύρωσα την κάρτα μου στην τράπεζα, τη στιγμή που πίστεψα πως την έχω χάσει. Α, όλα και όλα! Nα βρεθεί στα χέρια κανενός επιτήδειου, να μου κλέψει τα λεφτά που ΔΕΝ έχω; Σιγά μην τον άφηνα να πάρει τέτοια απογοήτευση, Κυριακάτικο. Τι και αν θυμήθηκα, πέντε λεπτά αφότου τερμάτισα την κλήση με την τράπεζα (αφού πρώτα συνομίλησα με όλα τα αυτοματοποιημένα μηνύματα) πως, ωχ! Ρε συ, δροσούλα είχε χτες που ήταν Σάββατο, όταν κατέβηκες να πάρεις νερά από τον μπακάλη. Γιατί έχουμε και μπακάλη, εδώ. Φόρεσες τη ζακέτα τη μωβ την Αντίντας, τρομάρα σου, επίτηδες, γιατί έχει καλό φερμουάρ και βαριόσουν να πάρεις πορτοφόλι για δυο βήματα. Αλλά δεν ήθελες να χάσεις και την κάρτα σου, μα ούτε και να κρυώσεις. Οπότε λες, κλείστην ερμητικά με το φερμουάρ, μην τη χάσεις. Ζώον. Εδώ ήταν. Ε τι; Eπειδή πας κάθε μέρα στην τράπεζα για την καινούρια; Με όλα τα χαρτιά του πλανήτη Γη, συν ένα νεφρό; Ή μήπως επειδή σε διώχνουν και σου λένε να κλείσεις ραντεβού φεύγοντας, στα τηλέφωνα που η ίδια υπάλληλος βλέπεις να αγνοεί, μέσα από το τζαμάκι που της χτυπάς με μανία, κλειδωμένη έξω από την τράπεζα; Καλέ αυτά είναι τα εύκολα, τα καθημερινά. Αν δε ματώσεις για μια χρεωστική, τότε για τι άλλο;
Μικρό το τίμημα, για μια εβδομάδα που ξεκίνησα δουλειά. Γαμάτη δουλειά. Με ποδοσφαιράκια, μπιλιάρδα, καφέ και μπουφέ, να κάνεις το χλιδάτο διάλειμμά σου. Μπουφέ κανονικό παιδιά, σαν αυτούς που έχει στους γάμους, που ΔΕΝ αντέχουμε να πάμε. Μήπως ο μπουφές, ΔΕΝ ήταν για μας; Λέω εγώ τώρα. Tο διαπιστώσαμε πικρά, με το νέο κολλητούδι στη δουλειά, την τρίτη μέρα που ξεπεράσαμε την ντροπή μας. Φάτε τίποτα ρε παιδιά, επέμεναν όλοι. Το δε κολλητούδι, ένα φανταστικό, καλόκαρδο πιτσιρικάκι από την Καζαμπλάνκα, που μιλάει και γαλλικά. Το τι θαφτιλίκι έχουμε ρίξει σε στιγμές ανίας, δεν περιγράφεται. Οζογντουί ον μανζ, Ντογά, μου λέει, μη λογαριάζοντας πως το μόνο που θα τρώγαμε εκείνη την ημέρα, ήταν ξεφτίλα. Ξεφτίλα, που δεν ξεπλένει ούτε ο Δούναβης.
«This is for a private event, NOT FOR YOU!» (πληβείοι), φώναξε απαξιωτικά η υπεύθυνη του ορόφου, υπενθυμίζοντας στο νέο μου φιλαρίνι πως δεν μιλάει ελληνικά.
Μπιενβενού αν Γκρες. Φάκερζ.
25 Μαΐου 2021