Φίλες και φίλοι,
Γιούχου! Το monosemena είναι και πάλι εδώ και αυτό το καλοκαίρι. Δε θα πω λιωμένο παγωτό, κολλάει στο χέρι, να με σχωράτε φανς του Παυλίδη εκεί έξω, κάπου γκώσαμε φέτος, ε;
Από πού να ξεκινήσω, συλλογίζομαι. Από πού να πιάσει κανείς, το σουρεαλιστικό κουβάρι αυτής της, κατά τα άλλα, υπέροχης ζωούλας. Θα ξεκινήσω με το «σταματήστε να πετάγεστε σαν παλαβοί κόπανοι» μπροστά στα αυτοκίνητα. Και εγώ ζεσταίνομαι παιδιά. Επίσης, ούτε εγώ την παλεύω, ακόμα ένα καλοκαίρι, στην Αθήνα. Ωστόσο, δε βγάζω αυτοκτονικές τάσεις πάνω στα ξένα αυτοκίνητα. Αν θέλετε να φουντάρετε, υπάρχουν άλλοι τρόποι. Λιγότερο επώδυνοι, αν με ρωτάτε, από το να γίνετε χαλκομανία σε ένα καυτό, μαύρο Citroën του 2003, κλείνοντάς με στη φυλακή ή ακόμα καλύτερα, σε κάποια μονάδα εντατικής θεραπείας. Θερίζουν πια τα εμφράγματα στην ηλικία μου.
Τεταρτούλα, ο ήλιος καίει σημαντικά πολύ και το αμάξι μου ανεβάζει θερμοκρασία από τα 500 μόλις μέτρα, που κατάφερα να οδηγήσω. Μόλις έχω σχολάσει, μετά από εννιά ώρες. Για ερ-κοντίσιον στο αυτοκίνητο, ούτε λόγος. Αν ανεβάζει θερμοκρασία υπό σκιά, φαντάσου σε ποιο γαλαξία θα εκτοξευτώ, όταν το ανάψω. Είναι τέλος του μήνα, είναι όλα απλήρωτα, βενζίνη στο λαμπάκι και θερμοκρασία στο κόκκινο. Κοινώς, όλα διαλύονται. Παρ’ όλα αυτά, επιλέγω να είμαι αυτό το σκυλάκι, στο κλασικό πια μιμ, που αράζει ανάμεσα στις φλόγες σαν τον Δαλάι Λάμα, πίνοντας το καφεδάκι του σκεπτόμενο: δις ιζ φάην. Καφέ να θυμηθώ να πάρω στην επιστροφή, ε; Ανοίγω το παράθυρο του αυτοκινήτου, να με χτυπήσει λίγος καυτός αέρας, γεμάτος καυσαέριο και σκουπιδίλα. Αχ μωρή Αθήνα, που λένε και οι πλούσιοι χίπστερζ της.
Για δες λέω, έξι η ώρα και πάει τόσο καλά η κίνηση, που κοντεύω να φτάσω Ομόνοια. Πεζή θεά, μια όαση στυλ στη Σταδίου, πετάγεται τρέχοντας με κόκκινο, ενώ εγώ στρίβω. Ανακαλύπτω πως έχω ακόμα abs, για φαντάσου. ΔΕΝ την πατάω, ΔΕ γίνεται καραμπόλα, μιλάμε τη βρίζουν δέκα άτομα πίσω, ρε την καψερή σκέφτομαι, της χαμογελάω. ΝΑΝΑΝΑΑΑΑΑΑ ΜΩΡΗ, μου φωνάζει επιστρέφοντας, με μία διαγαλαξιακή μούντζα, φροντίζοντας να μου τη δώσει ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ στη μάπα από το ανοιχτό μου παράθυρο. 36 βαθμοί Κελσίου, προχωράμε.
Ερχόμαστε στο επόμενο πρωί, δηλαδή στο σήμερα. Μόνο σε μένα, για πάντα. Ξεκινάω μία ώρα νωρίτερα για τη δουλειά, γεγονός που με κάνει να αισθάνομαι έξτρα κουρασμένη, αν θες και μπαϊλντισμένη από τη ζωή βρε αδερφέ, μιας που δουλεύω και το βράδυ. Δε βαριέσαι λέω, πρώτη Ιουλίου αύριο. Kυκλοφορεί νέα μουσική, το στρέιντζερ θινγκζ, ο μισθός μου, το φιούελ πας. Πιθανώς και να τα πιω φάρμακα στο τέλος, μιας που έχετε παλαβώσει εκεί έξω. ΟΛΑ ΣΑΣ. Ακόμα τρέμω, από το σοκ. Κομψή και σικάτη, ελαφρώς γηραιά κυρία, με το ωραίο της το φλοράλ το φόρεμα, συνδυασμένο προσεκτικά με ασορτί πέδιλο, αλλά και τσάντα φάκελο, διασχίζει πιο αργά και από βραδύποδα, το στενάκι που οδηγεί στην Πειραιώς. Όπου, τώρα που το σκέφτομαι, είναι τυχαίο ότι όλες οι κουλαμάρες συμβαίνουν περιμετρικά της πλατείας, η οποία κάθε άλλο παρά Ομόνοια, προσφέρει; Επιβραδύνω αρκετά, για να της δώσω το χρόνο να μη σκοτωθεί, αλλά κυρίως, για να κάνει την πασαρέλα της. Όχι σου λέει, εγώ το έχω πάρει απόφαση. Να ζήσω ή να πεθάνω σε ένα φλαμένκο απάνω, εν προκειμένω στο κάρο μου. Αλλάζει λοιπόν γνώμη. Γιατί αν δεν αλλάξεις γνώμη, τη στιγμή που ο άλλος περνάει το δρόμο με το αυτοκίνητο, πότε. Αλλάζει κατεύθυνση και ξαναδιασχίζει ανάποδα ενώ πετάγεται σα γατί μπροστά στο αμάξι.
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ, ουρλιάζω εγώ, βέβαιη πια πως θα τη σκοτώσω, κάνοντας προς τα αριστερά, τον πιο ηλίθιο ελιγμό που έχω κάνει στη ζωή μου. ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ, ουρλιάζει αυτή και ιαχές έχουν ακουστεί μέχρι και τα Φίτζι. Συγγνώμη κορίτσι μου, το μετάνιωσα, μου φωνάζει, να με συμπαθάς. Το μετάνιωσε λέει, λες και πήρε στρώμα σε προσφορά από τα ΙΚΕΑ, που έχεις σαράντα μέρες να αλλάξεις γνώμη (άλλη μια monosemena ιστορία).
Καλό μήνα από τώρα, να μου φέρνετε τσιγάρα στη φυλακή. Μπάη.
30 Ιουνίου 2022