Φίλες και φίλοι, θέλω να πω γεια και χαρά. Θα αποτολμήσω έναν τέτοιο χαιρετισμό, μπας και συμβεί στα αλήθεια. Είναι φυσικά ακόμα 2020, είμαστε προ των πυλών για τη δεύτερη καραντίνα (κάτι μου λέει ακόμα «καλύτερη» και λιγότερο «ευρωπαϊκή» από την πρώτη) ο κόσμος κυριολεκτικά διαλύεται και εγώ, μετά και το σημερινό σεισμό, σκέφτηκα πως ή τώρα ή ποτέ. Ή και αν όχι τώρα, πότε. Ή και τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα. Αφού μας πήρε πια η κατηφόρα.
Είμαι σίγουρη πως η ντροπή μου θα βρει και άλλες στερεοτυπικές μπούρδες για να με σταματήσει από αυτό που πάω να κάνω, αλλά όχι. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να ντρέπεσαι δικέ μου (ή και δικιά μου). Και στο λέω εγώ, που πέρασα μεγάλο μέρος της ζωής μου σε αυτή την, όχι και τόσο ευχάριστη φασούλα. Γιατί μιλάω ξαφνικά σαν παρεΐτης στην κλίκα του Λυκείου μου, δεν ξέρω. Τι είναι ο παρεΐτης θα μου πεις και θα έχεις απόλυτο δίκιο. Θα το αναλύσουμε σε βάθος στο μέλλον. Επειδή σαφέστατα, χρόνος υπάρχει και πόσο μάλλον για χάσιμο, αποφάσισα να φτιάξω ένα μίνι αυτοβιογραφικό μπλογκ. Σε μια εποχή που δε διαβάζει κανείς. Καλά θα πάει αυτό.
Οι πιο ιλαροτραγικές ιστορίες στην παράξενη ζωούλα μου, ξεκινούν με το: «Είσαι η Ντορ Μπιντ;». Αυτή η μάστιγα. Ποια μάστιγα θα μου πεις – δικαίως – χεστήκαμε και η βάρκα γέρνει. Στη δική μου ζωή, διορθώνω. Από τότε που αποφάσισα να απαρνηθώ το πραγματικό μου όνομα στα σόσιαλ μύδια – που εδώ που τα λέμε δεν το λες και φοβερό – έξτρα μεγατόνοι παράνοιας και σουρεαλισμού φορτώθηκαν στην τριανταεφτάχρονη πλάτη μου. Αλλά και κάποιες ευκαιρίες για δουλειά, δε λέω. Οπότε, το κράτησα.
Είμαι η Ντορ Μπιντ. Το γράφω, μπας και το πιστέψω κιόλας. Ζω στην Αθήνα. Αν υπήρχε θεός, θα ζούσα στο Παρίσι. Ή οπουδήποτε αλλού. Γράφω πάντα μεγάλες και κουραστικές προτάσεις. Αγαπημένο μου σημείο στίξης η διπλή παύλα. Α, ενίοτε και οι παρενθέσεις. Θα με δεις να τα χρησιμοποιώ συχνά και σπανίως σωστά. Είμαι ελαφρώς κουφή. Αυτό δε με σταμάτησε ακόμα από το να ακούω και να διαλέγω μουσική στα μπαρζ, οδεύοντας ολοένα και περισσότερο προς την κώφωση. Μου αρέσουν τα φιλμ νουάρ αλλά και οι σούπερ-ήρωες. Τραβάω συνέχεια φωτογραφίες. Σκοτώνω φυτά χωρίς να το θέλω, με μεγάλη ευκολία. Σιχαίνομαι λέξεις όπως οδοντόπαστα, κιλότα, σαλοπέτα. Αγαπώ να αντιπαθώ όλους εκείνους που δεν πίνουν καφέ, ξεχνούν να φάνε ή δεν έχουν πιει ποτέ τους αλκοόλ. Και πολλούς άλλους, αλλά δεν είναι ώρα για αυτό. Λατρεύω τον Τζόναθαν Ρίτσμαν, για αυτό και τον έχω κοτσάρει στο σαλόνι μου. Αγαπημένο κρύο αστείο, όταν με ρωτάνε: «Τώρα αυτόν τι τον έβαλες εδώ να μας κοιτάει;». Σπίτι χωρίς Γιάννη, προκοπή δεν κάνει.
Είμαι σχεδόν πεπεισμένη πως η ζωή μου είναι μια σειρά από μυστήρια, ευτράπελα γεγονότα, πασπαλισμένα με αχνιστό σουρεαλισμό, pure awkwardness και λαχταριστή παράνοια. Όταν ήμουν μικρότερη σε ηλικία, προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου πως αυτά που μου συμβαίνουν, συμβαίνουν σε όλους. Τα χρόνια πέρασαν, το κοριτσάκι μεγάλωσε (όχι, κάτσε, άλλο παραμύθι αυτό) και όλο και περισσότερο άρχισε να μου καρφώνεται η ιδέα πως αυτά δε συμβαίνουν σε όλους. Θες που έχω ακούσει βερεσέ το «νταξ, αυτά μόνο σε σένα, έτσι» ή το επικό «τραβάς όλη την παράνοια πάνω σου» ; Ε λοιπόν μαζεύτηκαν τόσα, που άρχισα να το πιστεύω με όλο μου το είναι. Συμβαίνουν όντως, ΜΟΝΟ ΣΕ ΜΕΝΑ. Όλοι το έχουμε σκεφτεί δυο τρεις φορές στη ζωή μας. Τι θα λέγατε όμως για δυο με τρεις φορές το μήνα για να μην πω, την εβδομάδα ή και τη μέρα και γίνω γραφική;
Ξεκινώ λοιπόν τούτο το προτζεκτάκι ύστερα από λαϊκή απαίτηση – σου δίνω λίγο χρόνο να καγχάσεις – κοινώς, ένα μάτσο φίλους που θεώρησαν καλή ιδέα πως θα είχε πλάκα να μοιραστώ τις προσωπικές μου εξευτελιστικές, μα κατά τα άλλα ξεκαρδιστικές ιστορίες. Για εκείνους. Σε κάθε περίπτωση, το «μόνο σε μένα» είναι μια ιδέα που στριφογυρίζει στο μυαλό μου χρόνια. Είναι το ημερολόγιο (ενός τρελού) που δεν κατάφερα να κρατήσω ποτέ; Έχω την ελπίδα πως θα ταυτιστούν και άλλοι μαζί μου; Θαρρώ πως μέσω της αφήγησης θα φύγει λίγη μιζέρια από πάνω μου; Περιμένω πώς και πώς την απόλυσή μου και δεν ψήνομαι να φτιάξω μπανάνα μπρεντ; Καλά, για να ζυμώσω ψωμί, ούτε λόγος.
Τι στο διάστημα είναι λοιπόν το «μόνο σε μένα» ; Μικρές, αυτοτελείς (ή και όχι) ιστορίες καθημερινής βιοπάλης, όλες βγαλμένες από την παράξενη ζωούλα μου. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις, μόνο συμπτωματική δεν είναι παιδιά. Το νου σας.
30 Οκτωβρίου 2020