Φίλες και φίλοι γιούχου!
Άλλη μια φαντασμαγορική εβδομάδα με σέμι λόκνταουν, στο βασίλειο της δυστοπίας, βρίσκεται ήδη στα μισά και αρχίζω να πιστεύω πως θα είμαστε έτσι για πάντα. Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος, αλλά νιώθω πως βιώνουμε τις πιο παράλογες στιγμές τούτου του κόσμου. Στο πλαίσιο λοιπόν αυτό, συν το γεγονός πως υποφέρω από τενοντίτιδα, τσακώνομαι καθημερινά με οαέδ και έφκα – πιο εύκολα κλείνεις ταφόπλακα παρά μπλοκάκι- και το με το πόσο αναβλητικούλα έχω γίνει, καμία ιστορία δεν έγραψα αυτή την εβδομάδα. Το γεγονός βέβαια πως έπαθα τενοντίτιδα, είναι από μόνο του μια monosemena ιστορία. Δηλαδή, πρέπει να είμαι ο μόνος άνθρωπος που έπαθε τενοντίτιδα στο ισχίο από το άσκοπο περπάτημα. Όχι από καθισιό, όχι από τράβηγμα στη γυμναστική που ΔΕΝ κάνω, όχι από πέσιμο. Από ΑΣΚΟΠΟ ΠΕΡΠΑΤΗΜΑ.
Πριν να γεννηθεί τούτο δω το μπλογκ, το οποίο διαβάζουν σίγουρα δέκα φίλοι μου και εγώ, ξεκίνησα να ανεβάζω μικρές ιστοριούλες στα σόσιαλ μύδια. Πέντε σειρές μαξ, όχι αυτά τα «σεντόνια» (όπως αποκαλούνται πλέον τα μικρά κείμενα) που ανεβάζω εδώ. Δε διαβάζει πια κανείς, ούτε τον ίδιο μου τον πατέρα δεν έχω καταφέρει να πείσω. Μέγιστο τρολ ο πατέρας, σε συνάντηση κορυφής την Πρωτοχρονιά, ενώ του έδειχνα με χαρά το μπλογκ:
– Τι γράφεις μωρέ, τα απομνημονεύματά σου; Πάρε εκεί μια κάμερα και φτιάξε ένα κανάλι.
Καταστροφή. Αν έχουμε φτάσει στο σημείο, να ξέρει ο φάδερ την ύπαρξη του γιουτούμπ, ο άνθρωπος που επιμένει σε κινητό νόκια με κουμπιά, το δυο χιλιάδες είκοσι ένα, ζήτω που καήκαμε.
– Εγώ θέλω να γράφω, τι θες τώρα; Έλα, διάβασε μια ιστορία.
– Ωχού, βαριέμαι τώρα! Μια μέρα που θα έχω χρόνο (συνταξιούχος), θα τα διαβάσω!
– Κι αν μια μέρα γίνω διάσημη και δεν τα έχεις διαβάσει; (προσπαθώντας μάταια να τον τσιγκλίσω).
Απαντά ξεκαρδισμένος:
– ΓΙΝΕ ΠΡΩΤΑ και τα λέμε.
13 Ιανουαρίου 2021