Φίλες και φίλοι, Γιούχου! Το monosemena είναι και πάλι εδώ και αυτό το καλοκαίρι. Δε θα πω λιωμένο παγωτό, κολλάει στο χέρι, να με σχωράτε φανς του Παυλίδη εκεί έξω, κάπου γκώσαμε φέτος, ε; Από πού να ξεκινήσω, συλλογίζομαι. Από πού να πιάσει κανείς, το σουρεαλιστικό κουβάρι αυτής της, κατά τα άλλα, υπέροχης ζωούλας. Θα ξεκινήσω με το «σταματήστε να πετάγεστε σαν παλαβοί κόπανοι» μπροστά στα αυτοκίνητα. Και εγώ ζεσταίνομαι παιδιά. Επίσης, ούτε εγώ την παλεύω, ακόμα ένα καλοκαίρι, στην Αθήνα. Ωστόσο, δε βγάζω αυτοκτονικές τάσεις πάνω στα ξένα αυτοκίνητα. Αν θέλετε να φουντάρετε, υπάρχουν άλλοι τρόποι. Λιγότερο επώδυνοι, αν με ρωτάτε, από το να γίνετε χαλκομανία σε ένα καυτό, μαύρο Citroën του 2003, κλείνοντάς με στη φυλακή ή

Φίλες και δέκα φίλοι του monosemena, γιούχου! Το μπλογκ χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο ύπαρξης, είναι και πάλι εδώ. Μια μετακόμιση και πολλές παγοκυψέλες μετά, το monosemena επιστρέφει γεμάτο ατόφιο σουρεαλισμό, χονδροπάθειες και βαθιά γεράματα.  Θα πίστευε κανείς πως, εγκαταλείποντας το καταραμένο σπίτι του διαβόητου Χαλακατεβάκη, ο σουρεαλισμός της πολύπαθης ζωούλας μου θα έμενε επίσης πίσω, μαζί με το κομψοτέχνημα που άφησα φεύγοντας. Γιατί όλα και όλα παιδιά, κάτι έπρεπε να του αφήσω να με θυμάται. Τι και αν ονειρευόμουν να κάνω feuille volant εκείνην τη ρημάδα την τέντα; Του τη δώρισα. Αλλά το καλύτερο δώρο, ήταν το έργο τέχνης στο πλυσταριό παύλα μπουντουάρ, παύλα γραφείο, απομεινάρι της ένδοξης πρώτης καραντίνας του είκοσι. Ένα κρύο βροχερό απόγευμα βαθιάς βαρεμάρας, όπως

Φίλες και φίλοι γιούχου! Το monesemena βρίσκεται και πάλι εδώ. Συγκεκριμένα, δεν έφυγε ποτέ. Όποια ή όποιος φαντάστηκε πως, τούτο το σουρεαλιστικό μπλογκ έπαψε να έχει λόγο ύπαρξης, πλανάται πλάνην οικτράν. Τουναντίον, συμβαίνουν τόσα ευτράπελα και κωμικοτραγικά στη σουρεαλιστική μου ζωούλα, που θα πίστευε κανείς πως πρόκειται για μυθοπλασία.  Ένα από τα πιο σταθερά πράγματα στην ασταθή αυτήν περίοδο της ζωής μου, είναι πως έχω ένα πολύ ωραίο σπίτι. Ή τελοσπάντων, με αυτήν τη σκέψη παραμυθιάζω τον εαυτό μου και βρίσκω το κουράγιο να σηκώνομαι το πρωί. Επιλέγω να ξεχνώ τον γνωστό πλέον σε όλους σπάστη, ιδιοκτήτη τούτου του ρετιρέ της καρδιάς μας και όχι αδίκως. Τον Χαλακατεβάκη. Έχοντας αλλάξει τρεις δουλειές σε σύνολο από τον Ιανουάριο, παράλληλα με

Φίλες και φίλοι γιούχου! Τι γιούχου, θα μου πεις, εδώ διαλύεται η χώρα, ο πλανήτης ή και πιο σωστά, το σύμπαν. Επιστροφή του monosemena, που κανένα λόγο ύπαρξης δεν έχει τούτον εδώ τον δυστοπικό Αύγουστο. Γυναικοκτονίες, πυρκαγιές, πόλεμοι και τραγωδίες εναλλάσσονται σαν ειδήσεις στα μάτια μας ανά ώρα και εγώ ψάχνω το χαμένο κάπου στο απυρόβλητο χιούμορ μου, να διηγηθώ ακόμα μια monosemena ιστορία. Πράγμα αδύνατον, ωστόσο, θα κάνω μια προσπάθεια.  Ο Ιούλιος πέρασε μακριά από αυτήν την κατά τα άλλα υπέροχη χώρα, κάνοντάς μου σαφές πως ένα μεγάλο κομμάτι των σουρεαλιστικών μου ιστοριών είναι συνδεδεμένο με την Ελλάδα. Δεν εξηγείται αλλιώς το πώς, με το που πάτησα το πόδι μου πίσω, άρχισαν και πάλι τα ευτράπελα. Ή τελοσπάντων,

Φίλες και φίλοι γιούχου! Το monosemena κάνει την εμφάνισή του ΚΑΙ αυτήν την καυτή, καλοκαιρινή Τετάρτη. Τόσο καυτή, που σκέφτομαι ήδη να μπουγελωθώ με το λάστιχο. Τα καλά του γουόρκ φρομ χόουμ. Γιατί αν δε δουλέψεις με το μαγιώ σου στη βεράντα, τελευταία βδομάδα στη δουλειά, πότε; Λέιτλι, έχω μια εκπληκτική θεωρία. Βαριέσαι να βάλεις πλυντήριο / σκούπα / πλύνεις πιάτα; Ε λοιπόν, κάνε τα όλα όταν δουλεύεις από το σπίτι, μιας που, πληρώνεσαι. Μπορεί να μην πληρώνεσαι για αυτό, πληρώνεσαι όμως ΚΑΙ για αυτό. Απλώς, εκείνοι, δεν το ξέρουν. Έτσι τουλάχιστον παραμυθιάζω τον εαυτό μου, όταν βαριέμαι να κάνω φασίνα. Άσε τον καπιταλισμό να πληρώσει για τον κόπο σου, μην τα κάνεις εκτός ωραρίου. Και πόσο κελεπούρι ακούγομαι

Γεια σας κοινό του monosemena. Θα είμαι σύντομος. Με λένε κάπως, αλλά δεν έχει σημασία για την ώρα. Θα γνωριστούμε όταν η συγκεκριμένη ιστοσελίδα περάσει δικαιωματικά στον έλεγχό μου. Διότι μου ανήκει. Για την ώρα μου ζητήθηκε ένα σφηνάκι (να δώσω, όχι να λάβω), ένα sneak peak ενός επερχόμενου ολέθρου, μια μικρή ιστορία από το βιβλίο με τις χιλιάδες μικρές ιστορίες που συμβαίνουν μόνο σε εμένα, αλλά όχι ακόμα monosemena. Ποια όμως; Ποια ήταν η αμέσως προηγούμενη monosemena; Ο μπουφές. Μπουφές η Ντορ Μπιντ; Μπουφές και εγώ. Ο μπουφές της Δώρας λοιπόν. Στα πρώτα έτη του Πανεπιστημίου δεν πήγαινα συχνά. Δούλευα. Όταν όμως ανέβαινα καθόμουν πολλές ώρες. Οι νέες γνωριμίες, η σκακιέρα στο αίθριο, η θέα (ωραία θέα!), οι παρέες, τα κινήματα, και φυσικά οι

Φίλες, φίλοι, αλλά και όχι και τόσο φίλοι, γεια και χαρά! Τετάρτη σήμερα και άλλο ένα monosemena, έρχεται, κεφάτο αυτήν τη φορά, σε εξαιρετικά μεγάλο και ανησυχητικό βαθμό. Στο σημείο αυτό, αξίζει να θυμηθούμε το νόημα, τούτου εδώ του ανοσιουργήματος. Λαμβάνουμε καθημερινώς (χα, χα), εδώ στα χεντκουόρτερς του monosemena (στα ποια;) παρηγορητικά πατ-πατ (κυρίως στην πλάτη) και ακραίες εκδηλώσεις συμπόνοιας. Σεταρισμένες με φιλέσπλαχνους χαρακτηρισμούς όπως «τι τραβάς κακομοιρούλα», «καημενούλα» και άλλα τέτοια στολίδια. Κακομοίρα να πεις τη θειά σου θα ήθελα να πω, αλλά δεν το λέω, διότι περνιέμαι για ευγενικούλα. Πιάστε τον σαρκασμό ρε παιδιά ή και ιδανικά, γελάστε λίγο, με τα ευτράπελα που δημοσιεύονται.  Μετά από αυτό το μίνι, αχρείαστο ξεκατίνιασμα, συνεχίζω, με ακόμα μία monosemena ιστορία.

Φίλες και φίλοι αυτού του καραβοτσακισμένου μπλογκ, γιούχου! Ύστερα από μία – κυριολεκτικά – πυρετώδη περίοδο αποχής, ή και πιο σωστά, πριν με βρουν τα ύστερα αυτού του κόσμου, είμαι και πάλι εδώ. Γιατί ποιος άλλος θα μπορούσε να περάσει σχεδόν τον μισό Μάιο, άρρωστος, πέρα από μένα;  Μία ολοκληρωμένη monosemena ιστορία, δεν έχω να διηγηθώ, σήμερα. Έχω όμως πολλές και μικρές, κομμένες και ραμμένες σφιχτά τη μία πάνω στην άλλη. Σαν το τζιν που παλεύεις να κουμπώσεις, λίγο πριν έρθει ο Ιούνιος. Καμία σωτηρία φέτος, ήρθε από τον Μάιο.  Απερίγραπτη η χαρά όλων των θέρτι σάμθινγκ εκεί έξω, τη στιγμή που κονταροχτυπηθήκαμε στο γκοβ, για να κλείσουμε ραντεβού να εμβολιαστούμε. Ποσταρίσματα, στόριζ στα εμβολιαστικά κέντρα, με τον γκόμενο,

Φίλες και φίλοι γιούχου! Το monosemena επιστρέφει, θέλω να γράψω, αλλά κάπου καταντά γραφικό. Μαύρη μέρα σήμερα, μόλις τώρα είδα την ημερομηνία. Όλοι ξέρουμε δυστυχώς το γιατί και τι χειρότερο, από το να διηγηθώ άλλη μια monosemena, τραγελαφική ιστοριούλα. Θα είναι πρόσφατη; Θα την ξεθάψω από τα άδυτα του παρελθόντος; Κανείς δεν ξέρει πια. Τα σχέδια τον τελευταίο καιρό δε με οδηγούν κάπου, οπότε, ξεκινώ και όπου μας βγάλει.  Προσπαθώ σημαντικά, να μην εκθέσω ανεπανόρθωτα εμένα και τους φίλους μου. Πάλι. Ωστόσο, η ζωή το καθιστά αδύνατο. Στο προηγούμενο στόρι λοιπόν, γνωρίσαμε για λίγο την, ας την πούμε Φαίδρα. Για το καλό μου. Η Φαίδρα είναι μια φανταστική φίλη. Επαναλαμβάνω, δεν κυριολεκτώ. Είναι υπαρκτό πρόσωπο, πλην όμως τόσο γαμάτο,

Φίλες και φίλοι γιούχου! Το monosemena είναι και πάλι εδώ, μετά από μεγάλη αποχή. Τουλάχιστον τριών εβδομάδων. Ο λόγος που τις μετράω, δεν είναι για να απολογηθώ στα δέκα – και βγάλε – άτομα που διαβάζουν τούτο εδώ το τερατούργημα, αλλά κυρίως, για να συνειδητοποιήσω πόσος σουρεαλισμός και πόση παράνοια χώρεσε, στον πρώτο μήνα της άνοιξης του είκοσι ένα. Αφήνω στην άκρη τη σταθερά δυστοπική μας καθημερινότητα, που ολοένα και γίνεται κανονικότητα, για να προχωρήσω σε κάτι πιο ελαφρύ. Πάρα πολύ θέλω να αφηγηθώ τα χάηλαητς του φετινού Μαρτίου, αλλά αν το κάνω, θα χρειαστεί να βρω καράβι να φύγω, αεροπλάνο να εξαφανιστώ ή και τρένο να γίνω καπνός. Η ιστορία έχει δείξει πως είμαι καλή στο να χάσω

Φίλες και φίλοι γιούχου! Θα’ναι σαν να μπαίνει η άνοιξη εδώ στο Βορρά, όπου και βρέθηκα για λίγες ημέρες. Πολύ θέλω να το πιστέψω, λίγο ωστόσο, ισχύει στην πραγματικότητα. Μόνο εγώ θα μπορούσα να αλλάξω εποχή, από χειμώνα σε άνοιξη, εν μέσω πανδημίας και λόκνταουν μέσα στο λόκνταουν που ήταν βαθιά μέσα σε ένα άλλο λόκνταουν. Με τέσσερις βαθμούς Κελσίου, σε μια κωμόπολη που συνορεύει με τα Σκόπια. Ναι, τα Σκόπια.  Σε ένα μεγάλο κενό, στη νέα μου και «πιοπροσωρινηπεθαινεις» εργασία, βρήκα ευκαιρία και εξιστορώ, χειρόγραφα αυτή τη φορά, ακόμα μία monosemena ιστορία. Κρατώ στιλό και χαρτί δηλαδή και νιώθω λες και έχω βγει από χρονοντούλαπο.  Είμαι πλέον πεπεισμένη πως κουβαλάω τον σουρεαλισμό πάνω μου, παντός καιρού, όπου και

Φίλες και φίλοι γιούχου! Είναι το ανκόρ, μιας από τις πιο χαρούμενες ημέρες του δυστοπικού χρόνου που πέρασε. Πάει το χιόνι, πάει το χιόνι, λιώνει στα βουνά και μαζί με αυτό, η θαλπωρή και η ευτυχία που ζέστανε για λίγο την καρδούλα μας.  Φρέσκια και αχνιστή monosemena ιστορία, πιο αχνιστή και από το χιόνι που λιώνει στην καραβοτσακισμένη μου τέντα. Κάπως έτσι, ερχόμαστε στην παρανοϊκή μου ιστορία. Ασφαλώς και μια χαρούμενη μέρα σαν και τη χθεσινή, θα συνόδευε ο γνωστός αγνός και άδολος, ατόφιος σουρεαλισμός. Ιστορίες από το ρετιρέ της καρδιάς μας, αυτή τη φορά με μια νότα από τους Απαράδεκτους.  Είμαι πλέον πεπεισμένη, πως το τίμημα για τη διαμονή μου στο σπίτι που κατοικώ, τα τελευταία χρόνια, είναι

Φίλες και φίλοι γεια και χαρά! Το γιούχου έχει πάει περίπατο προ πολλού και αυτό βία μέχρι τις έξι το απόγευμα, με τα νέα δεδομένα της δραματικής χουντάρας που ζούμε. Ας έρθει κάποιος να με διορθώσει, αν βιώνει με διαφορετικό τρόπο τη δυστοπική και ζοφερή πραγματικότητά μας. Στο χαρούμενο κλίμα που εγώ δημιούργησα, πάμε σε μία ακόμα monosemena καλοκαιρινή, αυτή τη φορά, ιστορία.  Ο ψηλός, ο χαζός και ο αχόρταγος. Θα μπορούσε να είναι τίτλος κακογυρισμένου γουέστερν. Αντί αυτού, είναι ένα τριμελές ασύνδετο παρεάκι που ξεκίνησε τον περασμένο Ιούλιο για ολιγοήμερες διακοπές, πού αλλού; Εκεί που ήσασταν όλοι, παιδιά. Στην Τήνο. Ποιος είναι ο ψηλός; Για κάποιο διαολεμένο λόγο εγώ, λες και είμαι καμιά Σκλεναρίκοβα, ξέρω γω. Ο χαζός

Φίλες και φίλοι γιούχου! Τετάρτη σήμερα, ο ήλιος – και μόνο αυτός – λάμπει και εγώ θα αποτολμήσω να γράψω την πρώτη μου monosemena ιστορία με χανγκόβερ. Εννοώ πως έχω σοβαρό χανγκόβερ, τη στιγμή που μιλάμε, όχι μια ιστορία με χανγκόβερ. Από τέτοιες άλλο τίποτα. Είναι να γελά κανείς με το πόση ώρα προσπαθώ να συντάξω μια πρόταση. Σε κάτι τέτοιες στιγμές λοιπόν, που η έμπνευση – η ποια; – με εγκαταλείπει και οι εγκεφαλικές μου λειτουργίες ολοένα και λιγοστεύουν, πίστεψέ με, είναι μονόδρομος, το monosemena να μετονομαστεί σε μονοσεμενατηνηλιθια. Μια τέτοια ιστορία θα θυμηθούμε και σήμερα.  Βρισκόμαστε στο, όχι και πολύ μακρινό, δύο χιλιάδες δεκαεννέα. Αν και, φαντάζει αιώνας πλέον. Τον Οκτώβριο του δεκαεννιά, έκανα το τελευταίο μου

 Φίλες και φίλοι γιούχου! Μια βδομάδα αποχή για το monosemena, μιας που η ζωή μας προλαβαίνει. Καραβοτσακίσματα, ανεμοσκορπίσματα, τσακωμοί στον έφκα και άλλα πολλά με κράτησαν μακριά από τούτο δω το μπλογκ. Για να λέμε όμως την αλήθεια, ήμουν κυρίως, αιχμάλωτη του μπρέικιν μπαντ εδώ και δύο εβδομάδες. Δυο χιλιάδες είκοσι ένα και εγώ αποφάσισα τώρα, να δω το μπρέικιν μπαντ και αυτό θα μπορούσε να είναι μια monosemena ιστορία από μόνο του.  Ξεκινώντας λοιπόν έναν μίνι απολογισμό της προηγούμενης εβδομάδας, έχω ένα εκπληκτικά αμήχανο και σουρεαλιστικό monosemena συμβάν. Είναι όμως τόσο πρόσφατο και μπλέκει τόσα γνωστά πρόσωπα του κοινωνικού μου κύκλου, που ίσως χρειαστεί να ψάξω καράβι να φύγω αν το γράψω. Και δεν μπορώ να πάω και