
Στράηκ ε πόουζ
Φίλες και δέκα φίλοι του monosemena, γιούχου! Το μπλογκ χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο ύπαρξης, είναι και πάλι εδώ. Μια μετακόμιση και πολλές παγοκυψέλες μετά, το monosemena επιστρέφει γεμάτο ατόφιο σουρεαλισμό, χονδροπάθειες και βαθιά γεράματα. Θα πίστευε κανείς πως, εγκαταλείποντας το καταραμένο σπίτι του διαβόητου Χαλακατεβάκη, ο σουρεαλισμός της πολύπαθης ζωούλας μου θα έμενε επίσης πίσω, μαζί με το κομψοτέχνημα που άφησα φεύγοντας. Γιατί όλα και όλα παιδιά, κάτι έπρεπε να του αφήσω να με θυμάται. Τι και αν ονειρευόμουν να κάνω feuille volant εκείνην τη ρημάδα την τέντα; Του τη δώρισα. Αλλά το καλύτερο δώρο, ήταν το έργο τέχνης στο πλυσταριό παύλα μπουντουάρ, παύλα γραφείο, απομεινάρι της ένδοξης πρώτης καραντίνας του είκοσι. Ένα κρύο βροχερό απόγευμα βαθιάς βαρεμάρας, όπως