Χάηλαητ γουόρκινγκ φρομ χόουμ:  Πριν μία εβδομάδα, έγραψα το πρώτο μου σχόλιο στο ι-φουδ, έτσι για να το γιορτάσω που γλίτωσα την τροφική δηλητηρίαση.  Θυμάμαι χαρακτηριστικά να μονολογώ: Σιγά, τι μπορεί να πάει χειρότερα; Επειδή αυτή είναι η ζωή μου, μόλις δέχτηκα τηλεφώνημα από γνωστό «μαμαδίστικο» μαγειρείο των Αθηνών:  – Καλησπέρα, η κυρία ΘΕΟδώρα; – (Ας πούμε) ναι.  – Από μαγειρείο τάδε σας τηλεφωνώ.  – Μάλιστα. – Κάνατε μια παραγγελία πριν μία εβδομάδα, ΤΟ ΘΥΜΑΣΤΕ;; – Μάλιστα (αν και προσπαθώ να το ξεχάσω).  – Μόλις διαβάσαμε ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ στο ι-φουντ. Το ξέρετε ότι ΤΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ;;;;;  – Μα, για αυτό το έγραψα. Σοβαρολογείτε τώρα; Με πήρατε τηλέφωνο να με επιπλήξετε; – Το σχόλιό σας δεν είχε σχέση με την

(Προφανώς και ο Τσάκι δε θα έπαιρνε δική του ανάρτηση και μάλιστα με δική του φωτογραφία.) Πουκ. Υπάλληλος στην εξυπηρέτηση πελατών της βόνταφον, ύστερα από αίτημα έκδοσης PUK σε ανώνυμο μπλοκαρισμένο εταιρικό αριθμό: – Κυρία μου, μόνο ο αρχικός εγγεγραμμένος κάτοχος του αριθμού μπορεί να πάρει PUK. Εκτός αν δουλεύετε στη σι άι έι.  Δυο ώρες μετά. Χολντ μάι ντρινκ βόνταφον. ΤΟ ΞΕΚΛΕΙΔΩΣΑ. – Θα μου ετοιμάσετε εσείς τη συστατική για σι άι έι, ή να περάσω από τα κεντρικά;  Τσάκι. Ένα μεγάλο μπράβο στα πουλ εν μπέαρ που αποφάσισαν να λανσάρουν σειρά φούτερ με λογότυπο τον εφιάλτη των παιδικών μου χρόνων, τον Τσάκι – πλέον στην ενήλικη ζωή μου μπορώ να γράψω το όνομά του – τη γνωστή

Πλένω μπαλκόνι. Βαριέμαι. Ανοίγω σποτίφι, μπαίνει  το τζαστ δε του οβ ας (ας μη σχολιάσουμε το πώς). Χαζοκουνιέμαι με τη σκούπα αμέριμνη, τσουπ! Ξεπετάγεται στο διπλανό μπαλκόνι, καλοστεκούμενη ογδοντάχρονη γειτόνισσα (στάιλ άικον, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ). Χάνω άλλα δέκα χρόνια ζωής, από την τρομάρα. Προχωράμε. – Γεια σας (λέω). – Καλεεεεεέ (μου λέει), τι ωραίο τραγούδι ακούς, αυτό το ξέρω μέχρι και εγώ (ενώ παράλληλα χορεύει). – Χαίρομαι (απαντώ).  – Να ξέρεις όμως, δεν είναι αυτό το κανονικό.  – Σύμφωνοι (απαντώ συγκαταβατικά).  – Το κανονικό το λένε οι Ρόδες.  Μπα νταμ τς! Δεν ήθελα να της το χαλάσω. Share on facebook Facebook Share on twitter Twitter Share on email Email Share on whatsapp WhatsApp Share on pinterest Pinterest

Το οσιντί μου ξεπερνά την τεμπελιά μου, τούτη την εβδομάδα. Επομένως, παραθέτω μερικά μικρά, σουρεαλιστικά ποστς καθημερινής βιοπάλης, από τα σόσιαλ μύδια. Η χαρά του τεμπέλη, που βαριέται να διαβάζει σεντονάκια. Είπαμε, κάθε Τετάρτη, μια monosemena ιστορία, βρέξει χιονίσει (και μακάρι να χιονίσει, ε, έτσι ακούγεται).  Εντζόι.   13 Ιανουαρίου 2021

Φίλες και φίλοι γιούχου! Άλλη μια φαντασμαγορική εβδομάδα με σέμι λόκνταουν, στο βασίλειο της δυστοπίας, βρίσκεται ήδη στα μισά και αρχίζω να πιστεύω πως θα είμαστε έτσι για πάντα. Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος, αλλά νιώθω πως βιώνουμε τις πιο παράλογες στιγμές τούτου του κόσμου. Στο πλαίσιο λοιπόν αυτό, συν το γεγονός πως υποφέρω από τενοντίτιδα, τσακώνομαι καθημερινά με οαέδ και έφκα – πιο εύκολα κλείνεις ταφόπλακα παρά μπλοκάκι- και το με το πόσο αναβλητικούλα έχω γίνει, καμία ιστορία δεν έγραψα αυτή την εβδομάδα. Το γεγονός βέβαια πως έπαθα τενοντίτιδα, είναι από μόνο του μια monosemena ιστορία. Δηλαδή, πρέπει να είμαι ο μόνος άνθρωπος που έπαθε τενοντίτιδα στο ισχίο από το άσκοπο περπάτημα. Όχι από καθισιό, όχι από τράβηγμα

Φίλες και φίλοι γιούχου! Καλή χρονιά και χάπι τουέντι ουάν από όλους εδώ στο monosemena (δηλαδή εμένα). Εύχομαι να πάνε όλα πολύ καλύτερα, για όλους μας. Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ έχω χαμηλές έως μηδενικές προσδοκίες για τη νέα χρονιά. Θες λόγω της χουντάρας που βιώνουμε καθημερινώς; Θες που την ξεκινώ απολυμένη από την πρώτη κιόλας μέρα (συνέβη και αυτό, Παραμονή Πρωτοχρονιάς φυσικά). Θα έχουν παίξει όλα το ρόλο τους. Ωστόσο, σε αντίθεση με τον κυνισμό και τον ορθολογισμό που κυριεύει μονίμως τις σκέψεις μου, το είκοσι ένα μπήκε αρκετά δυναμικά, με δυο εξαιρετικά monosemena συμβάντα. Αυτήν τη φορά όμως, από την ανάποδη. Σουρεαλιστικά μεν, πάρα πολύ ευχάριστα δε. Τόσο, που έχω λίγο τρομάξει. Θα προσπαθήσω να διηγηθώ,

Φίλες και φίλοι γιούχου! Είναι 30 Δεκεμβρίου και φαντάζει απίστευτο το γεγονός, πως ετούτη η χρονιά φθάνει στο τέλος της. Η ψευδαίσθηση πολλών εκεί έξω πως τα βάσανά μας θα λάβουν τέλος, αύριο στις δώδεκα παρά ένα, αφού θα έχουμε μπουκώσει κακομαγειρεμένες τυρόπιτες και κρασιά, σιγοτραγουδώντας «πάει ο παλιός ο χρόνος», μου φτιάχνει τη διάθεση σε μια κατά τα άλλα αδιάφορη έως και θλιβερή ημέρα. Εκτός αν ανήκεις στην κατηγορία «βαρέθηκα να αλλάζω χρονιά με το σόι». Από εμένα είναι ένα μεγάλο ΝΑΙ. Δεν ξέρω αν χωρά ανασκόπηση σε μια χρονιά σαν το δυο χιλιάδες είκοσι, μια χρονιά που κατάφερε να τσακίσει τα πάντα στο πέρασμά της. Θέλω πολύ να θυμηθώ μία και μοναδική monosemena στιγμή αυτής της χρονιάς,

Φίλες και φίλοι γιούχου! Ξύπνησα σήμερα Τετάρτη, με μία μόνο σκέψη να στροβιλίζει στο ταλαιπωρημένο μου μυαλό. Πρώτον, μπορώ να γράψω ιστορία σήμερα; Πιθανώς όχι, ειδικά ύστερα από μέρα βαθιάς σύγχυσης και απελπισίας, μιας που, τι καλύτερο δώρο θα μου επιφύλασσε το λατρεμένο δυο χιλιάδες είκοσι για τα φετινά Χριστούγεννα, πέρα από την απόλυσή μου; Όπου ακόμα και αυτή, δεν έχει έρθει με βεβαιότητα. Όλοι περιμένουν να αλλάξει χρονιά να φύγει το είκοσι, εγώ περιμένω να δω αν όντως απολύθηκα. Ούτε αυτό δε μπορεί να πάει σωστά. Δεύτερον, είμαι ελαφρώς ψυχαναγκαστικούλα και δε θέλω να περάσει Τετάρτη χωρίς μια monosemena ιστορία; Το μόνο σίγουρο.  Χριστούγεννα έρχονται σε λίγες μέρες, ημέρες χαράς και θαλπωρής και τι καλύτερο από ένα ποτ-πουρί

Φίλες και φίλοι γιούχου! Μία υπέροχη και ηλιόλουστη εβδομάδα ξεκίνησε! Και όταν λέω ηλιόλουστη, εννοώ γεμάτη βροχή και ταλαίπα. “It’s been raining now for days”, σιγοτραγουδώ κάθε πρωί και κάπως, σαν να αρχίζω να ταυτίζομαι με την πίκρα των Vodka Juniors, όταν έγραφαν το “whiskey and the rain”. Βροχή και σήμερα, τζιν αντί για ουίσκι και σίγουρα η φάση είναι, μου λείπουν όλοι οι φίλοι μου, «ολ άι γουόν του σι ιζ γιορ πρίτι φέις, γιορ πρίτιιιιι φέεεεεεις». Ποιο πρίτι φέις θα μου πεις, μόνο μάσκες και ξινίλα.  Η σημερινή monosemena ιστορία, μας έρχεται από το πολύ μακρινό παρελθόν, μιας που αν έμπαινα στη διαδικασία να διηγηθώ τα μισά, από όσα μου συνέβησαν την τελευταία εβδομάδα, θα έπρεπε να

Φίλες και φίλοι, γιούχου! Μια νέα φαντασμαγορική εβδομάδα ξεκίνησε στο βασίλειο της δυστοπίας που βιώνουμε. Δεν ξέρω για τη δική σας, η δική μου ξεκίνησε με rapid test κορoνοϊού, ή όπως πολλοί εκεί έξω προτιμούν να λένε, με RABBIT τεστ. Είναι πιθανώς οι ίδιοι μέτζηδες του Νέουκτη που σπούδασαν στο Σκόιλ Ελικικού αλλά μετά ελέγχου δε «λοιμώχθηκαν». Το κουνελοτέστ μου λοιπόν βγήκε αρνητικό, οπότε, είμαι έτοιμη να μοιραστώ ακόμα μία monosemena ιστορία.  Έχω σοβαρούς ενδοιασμούς ως προς τη δημοσιοποίηση της, μιας που, δε θα το κρύψω, φοβάμαι και λίγο. Κυρίως, με φοβίζει το ότι ο υπεύθυνος για αυτό το σουρεαλιστικό συμβάν που θα σας διηγηθώ, ίσως και να κυκλοφορεί μέχρι και σήμερα στη λίστα φίλων στα σόσιαλ μύδια μου

Φίλες και φίλοι γεια και χαρά! Προωθώ το γιούχου, αλλά κάθε βδομάδα που περνάει, βοηθά στο να είναι ολοένα και πιο δύσκολο να διατυπωθεί. Η δε τελευταία το κάνει πρακτικά αδύνατο, μιας που είχα και έχω να διαχειριστώ μια πρόσφατη απώλεια. Στο βαρύ αυτό κλίμα που δημιούργησα και δε ζήτησε σίγουρα κανείς, αλλάζω ρότα, με μία νότα (έκανα και ρίμα, σου τα είπα χύμα κλπ.) ένα τσικ πιο ευχάριστη. Λίγο πριν την έλευση της δεύτερης καραντίνας – που μόνο καραντίνα δεν τη λες – είχα ένα φανταστικό «monosemena» συμβάν, αυτή τη φορά στο μπαλκόνι του σπιτιού μου. Αξίζει να σημειωθεί πως μένω στον πέμπτο και τελευταίο όροφο πολυκατοικίας, διόλου τυχαίο κατ’ εμέ. Συχνά μάλιστα, αισθάνομαι πως όλα συνομωτούν στο

Φίλες και φίλοι, γιούχου. Τι γιούχου, που το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι, καλημέρα δυστοπία. Είναι ίσως μία από τις χειρότερες μέρες αυτής τη χρονιάς, όλοι ξέρουμε το γιατί, γεγονός που με απέτρεψε, πολλάκις, από το να διηγηθώ, άλλη μία “monosemena” ιστορία. Από την άλλη, ένας από τους στόχους αυτού του μπλογκ, είναι να γελάσει κάπως το χειλάκι μας, το δικό μου και, με λίγη τύχη, το δικό σας. Οπότε, πίνω μια γουλιά καφέ, παίρνω μια βαθιά ανάσα από αέρα που μυρίζει ακόμα χημικά, εχμ, συγγνώμη, οξυγόνο και ξεκινώ. Η προηγούμενη εβδομάδα με βρήκε σε πλήρη άρνηση όλου αυτού που ζούμε. Σε έναν καναπέ δηλαδή, να παίζω Nintendo Nes. Ναι, αυτό το αρχαίο που παίζαμε μικροί.

Αυτά μόνο σε μένα, σκέφτομαι. Αφού τη γλίτωσες και απόψε, πέσε να ξεραθείς, μιας που, όσο μένεις ξύπνια, όλο και γίνονται πραγματάκια. Γεμάτη ευγνωμοσύνη για το ότι, είμαι ακόμα ζωντανή, μετά από τα τόσα βολτ που με χτύπησαν, κοιμάμαι στα δυο λεπτά. Το σύμπαν όμως, είχε βαλθεί να με ξεκάνει εκείνο το βράδυ. Ξεκάθαρα. Ενώ λοιπόν κοιμάμαι, με κάποιο μαγικό τρόπο, το πάπλωμα έχει μαγκώσει κάπου στα πόδια μου, με αποτέλεσμα να έχω ψοφήσει στο κρύο, Μάρτη μήνα. Τραβάω από δω, τραβάω από κει, μισοκοιμισμένη. Τι διάολο, μονολογώ, το πάπλωμα στο ίδιο σημείο. Έλεος, λέω, μη χάνεις τον ύπνο σου, θα τα καταφέρεις, θα σκεπαστείς. Με ΧΩΜΑ. Σενάριο πιο πιθανό, εκείνη τη νύχτα. Άι σιχτήρ, φωνάζω, τραβώντας με δύναμη

Φίλες και φίλοι, γιούχου! Μια νέα καραντίνα έχει ξεκινήσει, κόσμος άρχισε ήδη και φρικάρει φτιάχνοντας κολοκυθόσουπες (για μένα λέω ΝΕΤΙ, έφτιαχνα και πριν) και γλυκά. Τα ες εμ ες για άθληση σε νέο ρεκόρ και τι χειρότερο από το να σας διηγηθώ άλλη μία monosemena ιστορία από την προηγούμενη καραντίνα. Καραντίνα. Μια έννοια όχι και τόσο τρομακτική για έναν άνθρωπο σαν και μένα, ο οποίος μένει και περνάει αρκετό χρόνο μόνος. Ωστόσο, στις πρώτες μέρες της καραντίνας, υπήρχε μια κάποια νευρικότητα. Θες που έπρεπε (και πρέπει, επί του παρόντος) να στέλνεις μήνυμα ακόμα και για πάρεις ένα κρεμμύδι από τον μανάβη; Θες που με είχαν ζαλίσει στα τηλέφωνα και στις βιντεοκλήσεις φίλοι και συγγενείς, ρωτώντας έκπληκτοι, τι θα κάνω

Παίζω με τη φλόγα, γιατί καίω ίσως μία από τις πιο σουρεαλιστικές μου στιγμές στην πρώτη δημοσίευση, αλλά ας είναι. Τα Ανάκτορα του Αίαντα. Μακράν η αγαπημένη μου φράση στην πολύπαθη ζωούλα μου και η λιγότερο αγαπημένη της καλύτερής μου φίλης, της οποίας την ταυτότητα θα προστατέψω. Για το καλό μου. Θα την πούμε Dude, νίκνειμ του οποίου την προέλευση αδυνατώ να θυμηθώ. Δε θα μας απασχολήσει στην παρούσα φάση.  Πίσω στο μακρινό 2006 θαρρώ, μιλάμε δηλαδή για προϊστορικές εποχές, ήμασταν ακόμα φοιτήτριες. Εγώ και ο Dude. Ο Dude και εγώ. Ο Dude και εγώ λοιπόν, οι δυο πιο αντικοινωνικοί άνθρωποι στην Αθήνα, παράλληλα με τις σπουδές μας, είχαμε και μία παρτ – τάιμ απασχόληση. Τρεις με τέσσερις φορές