
Τα ανάκτορα του Αίαντα
Παίζω με τη φλόγα, γιατί καίω ίσως μία από τις πιο σουρεαλιστικές μου στιγμές στην πρώτη δημοσίευση, αλλά ας είναι. Τα Ανάκτορα του Αίαντα. Μακράν η αγαπημένη μου φράση στην πολύπαθη ζωούλα μου και η λιγότερο αγαπημένη της καλύτερής μου φίλης, της οποίας την ταυτότητα θα προστατέψω. Για το καλό μου. Θα την πούμε Dude, νίκνειμ του οποίου την προέλευση αδυνατώ να θυμηθώ. Δε θα μας απασχολήσει στην παρούσα φάση. Πίσω στο μακρινό 2006 θαρρώ, μιλάμε δηλαδή για προϊστορικές εποχές, ήμασταν ακόμα φοιτήτριες. Εγώ και ο Dude. Ο Dude και εγώ. Ο Dude και εγώ λοιπόν, οι δυο πιο αντικοινωνικοί άνθρωποι στην Αθήνα, παράλληλα με τις σπουδές μας, είχαμε και μία παρτ – τάιμ απασχόληση. Τρεις με τέσσερις φορές