Φίλες και φίλοι γιούχου! Τετάρτη σήμερα, ο ήλιος – και μόνο αυτός – λάμπει και εγώ θα αποτολμήσω να γράψω την πρώτη μου monosemena ιστορία με χανγκόβερ. Εννοώ πως έχω σοβαρό χανγκόβερ, τη στιγμή που μιλάμε, όχι μια ιστορία με χανγκόβερ. Από τέτοιες άλλο τίποτα. Είναι να γελά κανείς με

 Φίλες και φίλοι γιούχου! Μια βδομάδα αποχή για το monosemena, μιας που η ζωή μας προλαβαίνει. Καραβοτσακίσματα, ανεμοσκορπίσματα, τσακωμοί στον έφκα και άλλα πολλά με κράτησαν μακριά από τούτο δω το μπλογκ. Για να λέμε όμως την αλήθεια, ήμουν κυρίως, αιχμάλωτη του μπρέικιν μπαντ εδώ και δύο εβδομάδες. Δυο χιλιάδες

Παρασκευή βράδυ, πας σε σετ φίλου, σου καρφώνεται σαν τσίχλα στο μυαλό ΑΥΤΟ το κομμάτι. (Shannon and the Clams-Backstreets, τσεκάρετε, ακραία σκαλωματικό). Ξυπνάς το άλλο πρωί και φυσικά δε θυμάσαι ποιο είναι. Σε βοηθάει; Όχι, μιας που ο ίδιος υποστηρίζει πως δεν το έχει καν στη συλλογή του. Ψάχνεις λίστες,

Χάηλαητ γουόρκινγκ φρομ χόουμ:  Πριν μία εβδομάδα, έγραψα το πρώτο μου σχόλιο στο ι-φουδ, έτσι για να το γιορτάσω που γλίτωσα την τροφική δηλητηρίαση.  Θυμάμαι χαρακτηριστικά να μονολογώ: Σιγά, τι μπορεί να πάει χειρότερα; Επειδή αυτή είναι η ζωή μου, μόλις δέχτηκα τηλεφώνημα από γνωστό «μαμαδίστικο» μαγειρείο των Αθηνών:  –

(Προφανώς και ο Τσάκι δε θα έπαιρνε δική του ανάρτηση και μάλιστα με δική του φωτογραφία.) Πουκ. Υπάλληλος στην εξυπηρέτηση πελατών της βόνταφον, ύστερα από αίτημα έκδοσης PUK σε ανώνυμο μπλοκαρισμένο εταιρικό αριθμό: – Κυρία μου, μόνο ο αρχικός εγγεγραμμένος κάτοχος του αριθμού μπορεί να πάρει PUK. Εκτός αν δουλεύετε

Πλένω μπαλκόνι. Βαριέμαι. Ανοίγω σποτίφι, μπαίνει  το τζαστ δε του οβ ας (ας μη σχολιάσουμε το πώς). Χαζοκουνιέμαι με τη σκούπα αμέριμνη, τσουπ! Ξεπετάγεται στο διπλανό μπαλκόνι, καλοστεκούμενη ογδοντάχρονη γειτόνισσα (στάιλ άικον, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ). Χάνω άλλα δέκα χρόνια ζωής, από την τρομάρα. Προχωράμε. – Γεια σας (λέω). – Καλεεεεεέ (μου λέει),

Το οσιντί μου ξεπερνά την τεμπελιά μου, τούτη την εβδομάδα. Επομένως, παραθέτω μερικά μικρά, σουρεαλιστικά ποστς καθημερινής βιοπάλης, από τα σόσιαλ μύδια. Η χαρά του τεμπέλη, που βαριέται να διαβάζει σεντονάκια. Είπαμε, κάθε Τετάρτη, μια monosemena ιστορία, βρέξει χιονίσει (και μακάρι να χιονίσει, ε, έτσι ακούγεται).  Εντζόι.   13 Ιανουαρίου

Φίλες και φίλοι γιούχου! Άλλη μια φαντασμαγορική εβδομάδα με σέμι λόκνταουν, στο βασίλειο της δυστοπίας, βρίσκεται ήδη στα μισά και αρχίζω να πιστεύω πως θα είμαστε έτσι για πάντα. Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος, αλλά νιώθω πως βιώνουμε τις πιο παράλογες στιγμές τούτου του κόσμου. Στο πλαίσιο λοιπόν αυτό, συν

Φίλες και φίλοι γιούχου! Καλή χρονιά και χάπι τουέντι ουάν από όλους εδώ στο monosemena (δηλαδή εμένα). Εύχομαι να πάνε όλα πολύ καλύτερα, για όλους μας. Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ έχω χαμηλές έως μηδενικές προσδοκίες για τη νέα χρονιά. Θες λόγω της χουντάρας που βιώνουμε καθημερινώς; Θες που

Φίλες και φίλοι γιούχου! Είναι 30 Δεκεμβρίου και φαντάζει απίστευτο το γεγονός, πως ετούτη η χρονιά φθάνει στο τέλος της. Η ψευδαίσθηση πολλών εκεί έξω πως τα βάσανά μας θα λάβουν τέλος, αύριο στις δώδεκα παρά ένα, αφού θα έχουμε μπουκώσει κακομαγειρεμένες τυρόπιτες και κρασιά, σιγοτραγουδώντας «πάει ο παλιός ο

Φίλες και φίλοι γιούχου! Ξύπνησα σήμερα Τετάρτη, με μία μόνο σκέψη να στροβιλίζει στο ταλαιπωρημένο μου μυαλό. Πρώτον, μπορώ να γράψω ιστορία σήμερα; Πιθανώς όχι, ειδικά ύστερα από μέρα βαθιάς σύγχυσης και απελπισίας, μιας που, τι καλύτερο δώρο θα μου επιφύλασσε το λατρεμένο δυο χιλιάδες είκοσι για τα φετινά Χριστούγεννα,

Φίλες και φίλοι γιούχου! Μία υπέροχη και ηλιόλουστη εβδομάδα ξεκίνησε! Και όταν λέω ηλιόλουστη, εννοώ γεμάτη βροχή και ταλαίπα. “It’s been raining now for days”, σιγοτραγουδώ κάθε πρωί και κάπως, σαν να αρχίζω να ταυτίζομαι με την πίκρα των Vodka Juniors, όταν έγραφαν το “whiskey and the rain”. Βροχή και