Το monosemena είναι ένα αυτοβιογραφικό μπλογκ γεμάτο μυστήρια, ευτράπελα γεγονότα, πασπαλισμένα με αχνιστό σουρεαλισμό, pure awkwardness και λαχταριστή παράνοια. Αφηγείται η Ντορ Μπιντ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις, μόνο συμπτωματική δεν είναι. Το νου σας.
Αυτά μόνο σε μένα, σκέφτομαι. Αφού τη γλίτωσες και απόψε, πέσε να ξεραθείς, μιας που, όσο μένεις ξύπνια, όλο και γίνονται πραγματάκια. Γεμάτη ευγνωμοσύνη για το ότι, είμαι ακόμα ζωντανή, μετά από τα τόσα βολτ που με χτύπησαν, κοιμάμαι στα δυο λεπτά. Το σύμπαν όμως, είχε βαλθεί να με ξεκάνει
Φίλες και φίλοι, γιούχου! Μια νέα καραντίνα έχει ξεκινήσει, κόσμος άρχισε ήδη και φρικάρει φτιάχνοντας κολοκυθόσουπες (για μένα λέω ΝΕΤΙ, έφτιαχνα και πριν) και γλυκά. Τα ες εμ ες για άθληση σε νέο ρεκόρ και τι χειρότερο από το να σας διηγηθώ άλλη μία monosemena ιστορία από την προηγούμενη καραντίνα.
Παίζω με τη φλόγα, γιατί καίω ίσως μία από τις πιο σουρεαλιστικές μου στιγμές στην πρώτη δημοσίευση, αλλά ας είναι. Τα Ανάκτορα του Αίαντα. Μακράν η αγαπημένη μου φράση στην πολύπαθη ζωούλα μου και η λιγότερο αγαπημένη της καλύτερής μου φίλης, της οποίας την ταυτότητα θα προστατέψω. Για το καλό
Φίλες, φίλοι, γεια χαρά. Ή όπως προτιμώ πάντα να λέω, γιούχου. Ναι, ΓΙΟΥΧΟΥ. Η αγαπημένη μου χαιρετούρα. Σεταρισμένη πάντα, με μία άβολη wax on κίνηση. Είναι Δευτέρα, έτσι τουλάχιστον γράφει το ημερολόγιο και ο μόνος λόγος που το θυμάμαι είναι επειδή αύριο είναι Τρίτη. Όχι μια τυχαία Τρίτη, μιας που
Φίλες και φίλοι, θέλω να πω γεια και χαρά. Θα αποτολμήσω έναν τέτοιο χαιρετισμό, μπας και συμβεί στα αλήθεια. Είναι φυσικά ακόμα 2020, είμαστε προ των πυλών για τη δεύτερη καραντίνα (κάτι μου λέει ακόμα «καλύτερη» και λιγότερο «ευρωπαϊκή» από την πρώτη) ο κόσμος κυριολεκτικά διαλύεται και εγώ, μετά και