Εισαγωγή

Φίλες, φίλοι, γεια χαρά. Ή όπως προτιμώ πάντα να λέω, γιούχου. Ναι, ΓΙΟΥΧΟΥ. Η αγαπημένη μου χαιρετούρα. Σεταρισμένη πάντα, με μία άβολη wax on κίνηση. Είναι Δευτέρα, έτσι τουλάχιστον γράφει το ημερολόγιο και ο μόνος λόγος που το θυμάμαι είναι επειδή αύριο είναι Τρίτη. Όχι μια τυχαία Τρίτη, μιας που ξεκινάει και η αναστολή λειτουργίας στην εστίαση. Συν την απαγόρευση κυκλοφορίας. Συν όλα τα υπόλοιπα. Ουφ. 

Είμαι η Ντορ Μπιντ (με νύχια και με δόντια δε με κοροϊδεύω) και μαζί θα ξετυλίξουμε το κουβάρι της σουρεαλιστικής μου ζωούλας. Προσπαθώ να ξεκινήσω από κάπου αλλά πραγματικά, μου είναι αδύνατο να βρω αρχή, μέση και τέλος. Δε βαυκαλίζομαι πως ο σουρεαλισμός θα έχει ποτέ τέλος, αλλά οκ.

Ξεκίνησα να φτιάχνω μια λίστα με φράσεις – κλειδιά, μπας και θυμηθώ τα πιο κουλά σκηνικά που έχω ζήσει. Κυρίως για να δω, αν η ιδέα που έχω για την καλή μου μνήμη, ισχύει. Στα πρώτα πέντε λεπτά, κενό. Μόλις άρχισα να μπαίνω βαθιά στα άδυτα της ταλαιπωρημένης μου ύπαρξης, άρχισα απλώς να γεμίζω σελίδες. Στην ίδια σελίδα φιγουράρουν σημειώσεις, όπως:

• βερίκοκο
• ανάκτορα του Αίαντα
• περούκα – σέρβις
• αυγό / κουζίνα / λουμπάγκο

Θα μπορούσα να σου πω, σπόιλερ αλέρτ και εσύ με τη σειρά σου, θα απαντήσεις: «τι λε ρε χαϊβάνι; Λες και κατάλαβε κανείς κάτι». Όπου, εδώ που τα λέμε, διαβάζοντάς τα όλα μαζί, αναρωτιέμαι τι στο διάολο συμβαίνει με μένα. Είναι όντως κάποια συμπαντική φάρσα ή είμαι απλώς ηλίθια; 

Κάθε Τετάρτη, θα διηγούμαι και από μια monosemena ιστορία. Κάποιες από αυτές συνδέονται μεταξύ τους, κάποιες όχι. Ασφαλώς και δε θα υπάρχει χρονολογική σειρά. Φυσικά και κάποιες δε θα βγάζουν νόημα, για να μην πω οι περισσότερες. Εννοείται πως θα μετανιώνω την ώρα και τη στιγμή που τις θυμήθηκα, αλλά κυρίως που τις δημοσιοποίησα. Συχνά και πικρά. Ξεκινώ λοιπόν και όπου μας βγάλει.

2 Νοεμβρίου 2020