Λαστ κρίσμας

Φίλες και φίλοι γιούχου!

Ξύπνησα σήμερα Τετάρτη, με μία μόνο σκέψη να στροβιλίζει στο ταλαιπωρημένο μου μυαλό. Πρώτον, μπορώ να γράψω ιστορία σήμερα; Πιθανώς όχι, ειδικά ύστερα από μέρα βαθιάς σύγχυσης και απελπισίας, μιας που, τι καλύτερο δώρο θα μου επιφύλασσε το λατρεμένο δυο χιλιάδες είκοσι για τα φετινά Χριστούγεννα, πέρα από την απόλυσή μου; Όπου ακόμα και αυτή, δεν έχει έρθει με βεβαιότητα. Όλοι περιμένουν να αλλάξει χρονιά να φύγει το είκοσι, εγώ περιμένω να δω αν όντως απολύθηκα. Ούτε αυτό δε μπορεί να πάει σωστά. Δεύτερον, είμαι ελαφρώς ψυχαναγκαστικούλα και δε θέλω να περάσει Τετάρτη χωρίς μια monosemena ιστορία; Το μόνο σίγουρο. 

Χριστούγεννα έρχονται σε λίγες μέρες, ημέρες χαράς και θαλπωρής και τι καλύτερο από ένα ποτ-πουρί ευτυχισμένων χριστουγεννιάτικων καρέ, όλα βγαλμένα από τα Χριστούγεννα της περίεργης ζωούλας μου. Η περίοδος των Χριστουγέννων για μένα, είναι μια σχέση αγάπης-μίσους, τα τελευταία χρόνια. Λατρεύω τα Χριστούγεννα από παιδί. Έχω προσπαθήσει πολλάκις να αποτινάξω όλες τις χριστουγεννιάτικες παραδόσεις, πολλές φορές επικαλούμενη πολιτικές πεποιθήσεις, αλλά μάταια. Δώσ’ μου λαμπάκια, στολίδια, δέντρα, μελομακάρονα (καλά αυτά δε θα τα απαρνιόμουν ποτέ), κέρατα και γίνομαι ένας άλλος άνθρωπος στο πι και φι. Μπαίνει το διαολεμένο πνεύμα των Χριστουγέννων μέσα μου και ο κυνισμός μου γίνεται αλοιφή. Σαν αυτές στη Θεσσαλονίκη, ναι – τις σως – που βάζουν στα σάντουιτς – στα σουβλάκια. Συνειρμικά αυτό σκέφτηκα και αναρωτιέμαι τι γίνεται μες στο μυαλό μου. Συνεχίζω. Τελευταία προσθήκη των τελευταίων ετών, τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια πάσης φύσης. Το ρίχνω στα απανωτά χριστουγεννιάτικα σετς του 2018, όπου έπρεπε να επιλέγω ΚΑΙ χριστουγεννιάτικα τραγουδάκια επειδή: «μην είσαι τόσο ξινή, θέλει να γιορτάσει και να χορέψει ο κόσμος». Εκεί που ψάχναμε καμία ψαγμένη διασκευούλα σερφ και τα κλασικά αποτελούσαν γκίλτι πλέζορς, ε φέτος, θα με δεις να σιγοτραγουδώ ακόμα και Μαράγια, φτιάχνοντας μπισκοτάκια. Καλά, με τις φετινές συνθήκες διαβίωσης, είναι εξαιρετικά πιθανό, το σπίτι μου να παραμείνει στολισμένο και φωταγωγημένο μέχρι και την λήξη του λοκντάουν (αν ποτέ λήξει). Γιατί μου αξίζει. Τόσο απλά. Σου απαντώ, πριν καν ρωτήσεις. 

Όσο λοιπόν αγαπώ τα Χριστούγεννα, άλλο τόσο ανάποδα πηγαίνουν τα τελευταία χρόνια. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τα Χριστούγεννα του 2016; Που έχω γυρίσει στην Αθήνα από ταξίδι για κηδεία αγαπημένου προσώπου; Φυσικά και το τελευταίο που με ένοιαζε τότε, ήταν τα Χριστούγεννα, ίσως και τα πιο «μαύρα» Χριστούγεννα που έζησα ποτέ. Οι φίλοι μου όμως, κατάφεραν να με πείσουν να δεχτώ πρόσκληση σε χριστουγεννιάτικη μάζωξη / να στολιστώ όπως όπως/ βγω από το σπίτι / ξαναγυρίσω στο σπίτι, σε χρόνο ντε τε / να βάλω πιτζαμάκια. Ο λόγος; Το νέο χριστουγεννιάτικο ρίτσουαλ των τελευταίων ετών. Το αμάξι μου. Κάθε Χριστούγεννα με πιστή αφοσίωση, αποφασίζει να διαλυθεί. Το 2016, έμεινε από μπαταρία, ακριβώς τη στιγμή που έμπαινα μέσα, ντυμένη και στολισμένη. Δέκα το βράδυ. Γυρίζω σπίτι. Φυσικά τα χριστουγεννιάτικά μου βάσανα κλείνουν με διακοπή ρεύματος. Η θερμοκρασία έξω στους τρεις βαθμούς Κελσίου, οπότε στην τρύπα που έμενα τότε, πιθανώς στους -20. Χριστούγεννα λοιπόν στο ιγκλού, με τρεις κουβέρτες για πανωφόρι, τσάι για να μην πάθω υποθερμία και φυσικά κλάμα. Πολύ κλάμα. 

Χριστούγεννα του 2017. Πήγαν λίγο καλύτερα τα πράγματα; Ίσως. Έχω μόλις μετακομίσει σε νέο σπίτι, ύστερα από επικό, ξαφνικό χωρισμό; Αφού πρώτα έχω περάσει κάποιες εβδομάδες σαν νομάς, από σπίτι σε σπίτι φίλων με μια βαλίτσα στο χέρι, μέχρι να ετοιμαστεί το σπίτι που νοίκιασα; Ενδέχεται. Κάνω μετακόμιση σε λίγα εικοσιτετράωρα ενώ παράλληλα δουλεύω, παλεύω με ΔΕΔΗΕ και έχω πάθει ένα μίνι νέρβους μπρέικνταουν; Αχά. Είμαι σαν την Τζες στο νιου γκερλ; Aκριβώς όπως ήταν όταν μετακόμισε, σε ένα σαλόνι περικυκλωμένο από κούτες και χαρτομάντιλα, βλέποντας νον στοπ ντέρτι ντάνσιν και άλλα γλυκανάλατα; ΠΙΘΑΝΩΣ. Η «μοναδική» διαφορά; Δε μένω στο λοφτ του νιου γκερλ, αλλά σε ρετιρέ (κλόουζ ινάφ), δεν έχω συγκάτοικους τον Νικ Μίλερ και τον Σμιντ και σίγουρα δεν έχω τα μπλε μπιρμπιλωτά μάτια της Zooey Deschanel. Παραδόξως, ούτε και τις στιλπνές της αφέλειες. Η μοναδική περίοδος της ζωής μου που είχα καταφέρει να μακρύνω αφέλειες, παιδιά. Νομίζω επίσης, πως μου αξίζει ένα γερό χειροκρότημα που κατάφερα να μην τις κόψω. Τις αφέλειες, όχι τις φλέβες. Παρ’όλα αυτά, λίγο το αμάξι μου που πήρε ρεπό εκείνα τα Χριστούγεννα, λίγο οι φίλοι που με παρότρυναν να ανοίξω καμία κούτα, ακόμα λίγο περισσότερο τα πάρτιζ και το τζιν που έρεε άφθονο, με έκαναν να τα ξεχάσω όλα.

Χριστούγεννα του 2019. Το 2018 δεν το πιάνω, γιατί δούλευα νον στοπ κάθε βράδυ και δεν τα πήρα μυρωδιά. Χριστούγεννα του 2019. Ξεκινάω πανευτυχής για οικογενειακό γεύμα στα μακρινά νότια προάστια, στο πατρικό μου σπίτι και μετά για καφέ δίπλα στη θάλασσα, με φίλους που δεν έκαναν το λάθος να μετακομίσουν στο κέντρο. Οδηγώ το αμάξι μου, τραγουδώ «ρόκιν αράουντ δε κρίμας τρι», αλλά από She and Him (με στοίχειωσε η ρουφιάνα η Zooey) και ξαφνικά γκουπ γκουπ γκουπ. Μένει το αμάξι μου στην ΑΡΙΣΤΕΡΗ λωρίδα γνωστής λεωφόρου. Περιέργως πώς, δεν πέφτει κάποιος πάνω μου. Πώς περνάω και αυτά τα Χριστούγεννα; Περιμένοντας την οδική βοήθεια, έχοντας για παρέα όσο περιμένω, ψοφόκρυο και χριστουγεννιάτικα κάλαντα από αξιαγάπητους συνανθρώπους μου, γεμάτα κόρνες και μπινελίκια. Από ένα σημείο και μετά, η οδική άργησε τόσο πολύ, που άρχισα να μετράω αυτοκίνητα που σταματούσαν να με συγχαρούν με μούντζες, βρισίδια και άλλες γλυκιές χειρονομίες. Παρά τα αλάρμς και το προειδοποιητικό τρίγωνο. Τρίγωνα κάλαντα, μες στη γειτονιά, ήρθαν τα Χριστούγεννα και καλά κρασιά, χέιιιι! Ίσως το πιο ακραίο στόλισμα που έφαγα ποτέ. Υπήρχε ασφαλώς, λαμπρή εξαίρεση φίλτατου συνανθρώπου που σταμάτησε με το «πενηνταριτοεχωκανειπενηντατρια» παπί του για να με βοηθήσει. Αν μπορεί να ερμηνευτεί ως βοήθεια, το χαρτάκι που μου έδωσε, με γραμμένο τον αριθμό του κινητού του τηλεφώνου. Αφήνω στην άκρη τις ημέρες που ακολούθησαν μέχρι και να έρθει ,το ακόμα πιο επιτυχημένο δυο χιλιάδες είκοσι, μέρες που με βρήκαν με τριάντα οκτώ και οκτώ, τριάντα εννιά και εννιά, μετράω τον πυρετό μου, πιάνει ο υδράργυρος φωτιά. 

Ερχόμαστε στα φετινά. Δε θέλω να βιαστώ, αλλά είμαι αισιόδοξη. Το αμάξι χάλασε πριν ακόμα έρθουν, μπαταρία άλλαξα ήδη, η απόλυση ήρθε νωρίτερα και είμαι ακόμα αρτιμελής. Αν δε με βρει κάποια ανακοπή στον ύπνο, είμαι έτοιμη για λαμπάκια, μελομακάρονα, χριστουγεννιάτικες ταινίες και τραγούδια, χριστουγεννιάτικα πουλόβερ (ποιον κοροϊδεύω, ο κούριερ θα έρθει το Πάσχα) και πλήρη άρνηση της δυστοπίας που ζούμε. 

Χαβ φαν, μέρι Κρίσμας και τα συναφή. 

22 Δεκεμβρίου 2020