Φίλες και φίλοι γιούχου!
Μια βδομάδα αποχή για το monosemena, μιας που η ζωή μας προλαβαίνει. Καραβοτσακίσματα, ανεμοσκορπίσματα, τσακωμοί στον έφκα και άλλα πολλά με κράτησαν μακριά από τούτο δω το μπλογκ. Για να λέμε όμως την αλήθεια, ήμουν κυρίως, αιχμάλωτη του μπρέικιν μπαντ εδώ και δύο εβδομάδες. Δυο χιλιάδες είκοσι ένα και εγώ αποφάσισα τώρα, να δω το μπρέικιν μπαντ και αυτό θα μπορούσε να είναι μια monosemena ιστορία από μόνο του.
Ξεκινώντας λοιπόν έναν μίνι απολογισμό της προηγούμενης εβδομάδας, έχω ένα εκπληκτικά αμήχανο και σουρεαλιστικό monosemena συμβάν. Είναι όμως τόσο πρόσφατο και μπλέκει τόσα γνωστά πρόσωπα του κοινωνικού μου κύκλου, που ίσως χρειαστεί να ψάξω καράβι να φύγω αν το γράψω. Και δεν μπορώ να πάω και πουθενά δηλαδή, με τη χουντάρα που βιώνουμε. Ζήτημα να φτάσω μέχρι τον Πειραιά και πάλι πίσω. Αυτό που σίγουρα μπορώ να κάνω, είναι μια μικρή εισήγηση στον όρο παρεΐτες, ορμώμενη φυσικά από το πρόσφατο συμβάν τούτης της εβδομάδας, που ήταν γεμάτο από σύχρονους παρεΐτες.
Τι είναι λοιπόν οι παρεΐτες; Πάμε στο πολύ μακρινό παρελθόν, να βρούμε τη ρίζα αυτού του όρου. Ο όρος αυτός, προέκυψε από την παιδική μου φίλη και συμμαθήτρια στο Λύκειο. Ας την πούμε Ρέα. Ο παρεΐτης, θα μπορούσε να μοιάζει πολύ με τον σημερινό φασαίο, έχοντας πολλά κοινά γνωρίσματα με τούτον. Πλην όμως, πιο λαϊκός και πιο μοχθηρός από έναν απλό φασαίο της σειράς. Τουλάχιστον στο σχολείο μας, σίγουρα θα ήταν – συνήθως – από το Μπραχάμι, πάντα με μπουφάν φλάιτ, αυστηρά χακί ή μπλε σκούρο, σεταρισμένο πάντα με κάποιο γυαλί αρνέτ, ίσως κάποιο καπέλο για να κρύβει το θλιβερό του κούρεμα, το οποίο συχνά μπορεί να ήταν, ο ξακουστός σε όλους μας φράχτης. Σάουντζ φαμίλιαρ; Πιθανώς, όλοι είχαμε ένα μάτσο από δαύτους. Δεν είσαι η μόνη, θα μου πεις. Ξανασκέψου το, παρακάτω. Η φίλη μου η Ρέα λοιπόν, το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί όταν χρειάστηκε να αλλάξω Λύκειο, ένα Λύκειο γεμάτο από Μπραχαμιώτες, είχε βρει τον καταπληκτικό αυτό χαρακτηρισμό για αυτά τα τυπάκια. Στο σημείο αυτό, να τονίσω πως, κανένα πρόβλημα δεν έχω με το Μπραχάμι σαν περιοχή. Εκείνη την εποχή όμως, το να είσαι από κει σήμαινε πολλά πράγματα για έναν παρεΐτη. Μαγκιά, κλανιά και εξάτμιση, αν με ρωτάς και μόλις θυμήθηκα το καλύτερο. Μη λησμονήσω να αναφέρω πως ένας σωστός παρεΐτης, έχει παπί πενηντάρι, το οποίο με κόπο και μόχθο έχει καταφέρει να κάνει πενήντα τρία. Τη Ρέα τη γνώρισα από τύχη, όταν μας έβαλαν να κάτσουμε στο ίδιο θρανίο. Αμοιβαία αντιπάθεια και ξινίλα τις πρώτες μέρες, γεγονός που με έκανε να πιστεύω πως θα γίνουμε οι καλύτερες φίλες. Και γίναμε.
Οι παρεΐτες λοιπόν, ονομάστηκαν έτσι επειδή δεν ήταν μόνοι τους σε ετούτο τον μάταιο κόσμο, όχι. Έπρεπε πάντα, για να μπορέσουν να λειτουργήσουν ως άτομα, να είναι με την κλίκα τους, την παρέα τους. Αλίμονο, αν πετύχαινες στο διάδρομο ή στο προαύλιο του σχολείου μόνο του έναν παρεΐτη. Μετρούσε τα πλακάκια στο πάτωμα προκειμένου να μην αναγκαστεί να κάνει άι κόντακτ. Την κλίκα λοιπόν αυτή, την είχαμε ονομάσει «Κλίκα της Στάχτης». Ασχολίαστο το γιατί, αν έχεις περάσει τα τριάντα και διαβάζεις, το ξέρεις ήδη.
Το σχολείο μας είχε δυο πόρτες, όπως και η ζωή και εγώ άνοιξα – κυριολεκτικά – μία και μπήκα. Την άλλη την είχε καταλάβει η «Κλίκα της Στάχτης». Η μπροστινή ήταν για τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς, η πίσω για τους παρεΐτες. Έτσι τουλάχιστον με ενημέρωσαν μόλις κατέφθασα στο νέο μου σχολείο. Τι λέτε ρε παιδιά, λέω; Και αν θέλω να πάω στο προαύλιο στο διάλειμμα, θα κάνω τον γύρο; Η απάντηση ήταν ναι. Προφανώς και το πρώτο πράγμα που έκανα, ήταν να πάρω τη φίλη μου τη Ρέα και να βγαίνουμε από την πίσω πόρτα, κυρίως για να μάθω τι στο διάστημα συνέβαινε.
Μόνο σε μένα αυτά, ή κυρίως μόνο σε μας. Αφήνω στην άκρη το γεγονός πως, η πίσω πόρτα ήταν σαν ένα σύγχρονο φρούριο. Ένα μάτσο παρεΐτες σε εμπόδιζαν να βγεις, ακόμα και αν ήσουν, η ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ του σχολείου, ξέρω γω. Με το που κατάφερνες – αν κατάφερνες – να περάσεις, προσπερνώντας κακεντρεχή σχόλια και ευφημισμούς για διάφορα μέρη του σώματός σου, άρχιζε ένα από τα πιο σουρεαλιστικά και γελοία σκηνικά που έχω ζήσει ποτέ. Δηλαδή, με πιάνει νευρικό γέλιο και μόνο που το σκέφτηκα.
– ΚΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ, ΚΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ , ΚΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ.
– Τι κσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσς, βλαμένο είσαι παιδί μου; ( ρωτάω έναν παρεΐτη, όλο απορία).
ΕΝΤΡΟΜΟΙ οι υπόλοιποι, περιμένουν μία απάντηση.
– ΚΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ, ΚΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ, ΚΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ μωρή φέτα!
Αυτό ήταν. Ένα ολόκληρο σχολείο, πιο συγκεκριμένα, τα κορίτσια του σχολείου, έτρεμαν ένα μάτσο ανεγκέφαλους βλάκες, που είχαν τραμπουκίσει τους πάντες, με όπλο τους το: ΚΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ, ΚΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ, ΚΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ. Δεν το γράφω ξ, γιατί ήταν πεντακάθαρο κάπα, προηγούμενο ενός μεγάλου σίγμα. Δεν μπορούσαν ούτε δυο φθόγγους να ενώσουν με λίγα λόγια και η μπροστινή μας η Ζωή, καθόταν και έκανε τον γύρο του σχολείου, για να πάρει μια τυρόπιτα, παιδιά. Πολύ αργότερα μάθαμε πως το ΚΣΣΣΣ, ΚΣΣΣΣΣ, ΚΣΣΣΣΣ ήταν διττής σημασίας. Το επιφώνημα αυτό, αν μπορώ να το πω έτσι, το χρησιμοποιούσαν είτε για να «κράξουν» κάποιον, είτε για να εκφράσουν θαυμασμό για μια κοπέλα. Άρεσες στον Μήτσο και περνούσες μπροστά του; ΚΣΣΣΣΣΣΣ, ΚΣΣΣΣΣΣΣΣ, ΚΣΣΣΣΣΣΣΣ. Ζήλευε που εσύ έτρωγες ζαμπονοτυρόπιτα ενώ αυτός μετανιωμένος είχε αγοράσει απλή τυρόπιτα; ΚΣΣΣΣΣΣΣΣ, ΚΣΣΣΣΣΣΣ, ΚΣΣΣΣΣΣΣ. Ήσουν κορίτσι και τολμούσες να πας σχολείο με φούστα; ΚΣΣΣΣΣΣΣΣ, ΚΣΣΣΣΣΣΣΣΣ, ΚΣΣΣΣΣΣΣΣ. Δεν του άρεσε η Σοφία, ή πιο σωστά, δε μπορούσε να τη ρίξει; Πενταπλό ΚΣΣΣΣΣΣΣΣΣ, ΚΣΣΣΣΣΣΣΣ, ΚΣΣΣΣΣΣΣΣ σεταρισμένο με «μωρή φέτα».
Ασφαλώς, ούτε εγώ, ούτε η Ρέα, μπορούσαμε να το αφήσουμε έτσι. Και δεν το αφήσαμε. Για τη Σοφία του τότε και τη Σοφία του σήμερα. Θα μπορούσαμε όμως και να το έχουμε αφήσει. Κάποιες από μας μπορούμε και αντιδρούμε, κάποιες όχι. Κάποιες μιλάμε, κάποιες φοβόμαστε. Κάποιες πολεμάμε, κάποιες σκύβουμε το κεφάλι. Καλό θα είναι να ανοίξει χώρος για όλες μας. Οποιοσδήποτε εκεί έξω πιστεύει πως όλο αυτό που συμβαίνει αυτή την περίοδο, είναι απλώς σημείο των καιρών, ας κοιτάξει τριγύρω, στις γυναίκες της ζωής του. Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια. Πάρτε το χαμπάρι και αφήστε μας να μιλήσουμε.
Του μπι κοντίνιουντ.
ΑφΧερωμένο στην Α.
27 Ιανουαρίου 2021