Ο Τζόνι Λόρενς στην Πεναρούμπια

Φίλες και φίλοι γιούχου!

Καλή χρονιά και χάπι τουέντι ουάν από όλους εδώ στο monosemena (δηλαδή εμένα). Εύχομαι να πάνε όλα πολύ καλύτερα, για όλους μας. Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ έχω χαμηλές έως μηδενικές προσδοκίες για τη νέα χρονιά. Θες λόγω της χουντάρας που βιώνουμε καθημερινώς; Θες που την ξεκινώ απολυμένη από την πρώτη κιόλας μέρα (συνέβη και αυτό, Παραμονή Πρωτοχρονιάς φυσικά). Θα έχουν παίξει όλα το ρόλο τους. Ωστόσο, σε αντίθεση με τον κυνισμό και τον ορθολογισμό που κυριεύει μονίμως τις σκέψεις μου, το είκοσι ένα μπήκε αρκετά δυναμικά, με δυο εξαιρετικά monosemena συμβάντα. Αυτήν τη φορά όμως, από την ανάποδη. Σουρεαλιστικά μεν, πάρα πολύ ευχάριστα δε. Τόσο, που έχω λίγο τρομάξει. Θα προσπαθήσω να διηγηθώ, αυτό που εκθέτει λιγότερο εμένα, περισσότερο τους φίλους μου. Ξεδιάντροπα.

Άντε να πιστέψει κανείς εκεί έξω, πως η ιστορία αυτή διαδραματίζεται την πρώτη μέρα του είκοσι ένα, μία ημέρα ακριβώς πριν ανακαλύψω, πως βγήκε η τρίτη σεζόν Κόμπρα Κάι. Εδώ που τα λέμε, είχε ήδη βγει, απλώς εγώ, δεν είχα ανοίξει το νέτφλιξ, σε μια προσπάθεια αποχής από τις σειρές και το συνεχές αυτό κάψιμο. Καλά πήγε και αυτό, πρώτη Κυριακή του χρόνου, πέντε ώρες μπιντζ γουότσιν Κόμπρα Κάι. Ολοένα και περισσότερο, να με κάνω εικόνα, ως μια άλλη Σαμ Λα Ρούσο, να μπουκάρω με κλωτσιές στο έιτς αρ και να βαράω όποιον πάρει ο χάρος. Μου τη δίνει η σπασίκλω η Τόρι, αν και βαράει καλύτερα.

Πρωτοχρονιά λοιπόν του είκοσι ένα, ξεκινώ για το καθιερωμένο ρίτσουαλ. Να συναντήσω παιδική μου φίλη, την οποία βλέπω κάθε χρόνο τέτοια μέρα, όπου και γιορτάζει. Να την πω Περπέτουα; Tο πιο αστείο όνομα που έπεσε μπροστά μου, μόλις. Γιορτάζουν οι Περπέτουες την Πρωτοχρονιά; Θα σου πω, όχι, αλλά κάπως πρέπει να την προστατεύσουμε. Η Περπέτουα λοιπόν, δεν έκανε κάποια μάζωξη φέτος, λόγω κόβιντ. Οπότε, αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα στην παραλία. Η καλοτυχία ξεκινάει από το γεγονός πως, βρήκα άδειο παγκάκι να κάτσουμε, σε μια παραλία γεμάτη από παιδάκια, ποδηλατάκια, πατίνια, μαμάδες, μπαμπάδες, παππούδες, γιαγιάδες, μπαλόνια, ζαχαρωτά, μαλλιά της γριάς, φωνές, ουρλιαχτά, μύδια. Ωραία, λέω, θα περάσουμε. Κινδυνεύοντας βεβαίως βεβαίως να με λιντσάρουν, για το στασίδι που βρήκα, με ατάκες τύπου «μόνη σας είστε, εμείς έχουμε ένα σκασμό παιδιά». Περιμένω μια φίλη μου, επέμενα. Πού είσαι μωρή Περπέτουα, θα με ρίξουν στη θάλασσα αυτοί. 

Αισίως, η Περπέτουα ήρθε, τζαστ ιν τάιμ για το πρώτο ηλιοβασίλεμα της χρονιάς, που κάπως γλύκανε την πίκρα της ζωούλας μας. Πολύ καλά περνάμε, αρχίζω και φοβάμαι, σκέφτομαι. Ποιος ξέρει, μπορεί να πέσει κάποιος κεραυνός στα κεφάλια μας ή ακόμα πιο εύκολα, κάποιο λυσσαλέο παιδάκι να μας πάρει σβάρνα με κάποιο όχημα. Αγναντεύω λοιπόν τη θάλασσα, ωσάν άλλος ψαράς στα Κουφονήσια, ο ήλιος λούζει με πορτοκαλί και μωβ ροζ χρώματα το νερό και ακούω ξαφνικά ένα σπλατς. Αρχίζει να κολυμπάει μπροστά μας, ένας απολλώνιος χειμερινός κολυμβητής, τη μία ελεύθερο, την άλλη πεταλούδα. Εκεί, κάτω από το ηλιοβασίλεμα. Σχεδόν σίγουρη πως βρισκόμαστε, ακόμα, στα νότια προάστια, στην παραλία που πηγαίναμε μικρά, δίπλα στην Πεναρούμπια και πως είμαι ξύπνια, σκέφτηκα να ενημερώσω την Περπέτουα για το σουρεαλιστικό αυτό θέαμα. Είχε ήδη πάρει θέση, παιδιά. Περπέτουα; Ερωτεύτηκα, μου λέει. Προφανώς. Εντάξει, είναι κάπως εντυπωσιακός, της απαντώ, με κοιτάει γουρλώνοντας μάτια και συνεχίζει να απολαμβάνει το υπερθέαμα. Εγώ πάλι, έχω αρχίσει να σκέφτομαι, πως θέλω να ξανανοίξουν τα κολυμβητήρια, μπας και εξελίξω την τεχνική μου, από βατραχάκια, σε ένα άλλο αμφίβιο ρε αδερφέ. Μπα, δε θα κολυμπήσω ποτέ σαν αυτόν. 

Όπως σωστά καταλαβαίνεις, ο τύπος σε κάποια φάση βγήκε από τη θάλασσα. Όχι μόνο βγήκε, αλλά μας πήρε και χαμπάρι. Θεώρησε καλή ιδέα λοιπόν, να κορδώνεται μπροστά μας χωρίς την μπλούζα του, Γενάρη μήνα, γεγονός που έχει αρχίσει να τον κάνει τρομερά αντιπαθητικό, ήδη, στα μάτια μου. Ήταν και έτσι όπως ήταν όμως, άνθρωποι είμαστε παιδιά, οπότε κάπως του το συγχωρούμε. Χώρια που έχει ξεκινήσει να κοιτάζει, μία εμένα, μία την Περπέτουα, πάντα χωρίς μπλούζα και εγώ κρυώνω και μόνο που τον βλέπω. Από συνήθεια, γυρίζουμε πίσω, προσπαθώντας να καταλάβουμε ποιον κοιτάει ή αν πάσχει από κάποιο είδος αλληθωρίας. Γιατί μας κοιτάει έτσι; Mε ρωτά το Περπετουάκι. Ούτε ξέρω, ούτε θέλω να μάθω, της απαντώ. Σε εκείνο το σημείο σκέφτηκε να μου ζητήσει, αστειευόμενη, να του δώσω το τηλέφωνό της, σαν δώρο για τη γιορτή της. Αν φτάσω μέχρι εκεί, της λέω, πολύ πολύ να του πω να ντυθεί, μην πάθει καμία πνευμονία. 

Δεν είχα προλάβει έως και εκείνη τη στιγμή, να ξεστομίσω, ΜΟΝΟΣΕΜΕΝΑ. Είναι ήδη παράξενο, το ότι στην Πεναρούμπια, μια παραλία γεμάτη παιδάκια και οικογένειες, βρέθηκε αυτός ο τύπος να κολυμπάει. Σε ΑΥΤΟΝ το βούρκο και να μας κοιτάει και από πάνω. Όχι όμως αρκετά σουρεαλιστικό. «Φεύγει», γυρίζει και μου λέει απογοητευμένη η Περπέτουα και τον βλέπουμε να βάζει, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ένα φούτερ. Πλησιάζει προς το μέρος μας, περπατώντας πιο αργά και βασανιστικά και από την Εβίτα Περόν και μας κοιτάζει επίμονα. Αν μας μιλήσει, θα βουτήξω μέχρι και στο βούρκο για να το αποφύγω. Στο μεταξύ, μέχρι και να μας πλησιάσει, δεν ξέρω καν πώς είναι στην όψη ο άνθρωπος, παιδιά. Ένα ακέφαλο σώμα που περιφέρεται, με λίγα λόγια. Κοίτα τον, κοίτα τον, μου φωνάζει η Περπέτουα, δε μπορείς να φανταστείς το πρόσωπό του. Παλιά καραβάνα η δικιά σου, τον είχε μπανίσει πριν καν βουτήξει. Κοντοστέκεται μπροστά μας λες και περπατάει σε καλλιστεία, σε φάση, βαθμολογήστε με. Τι να κάνω, λέω, θα με φάει η περιέργεια. Δυο δευτερόλεπτα επιτυχημένου άι κόντακτ άντεξα. Ήταν όμως αρκετά , για να μου αφήσουν γουρλωμένα τα μάτια για κανά δεκάλεπτο. Πιουρ έιτιζ σκηνικό, από τα λίγα. Ο τύπος είναι ίδιος ο ΤΖΩΝΗΣ ο ΛΟΡΕΝΣ, στα νιάτα του. ΙΔΙΟΣ όμως. Πιο ωραίος και λιγότερο ξανθόψειρας. Ίδια μάτια, ίδια μύτη (ΝΕΤΙ), ίδιο ύφος. Αν είχαμε ραδιόφωνο, η Περπέτουα θα του το έδινε να της το σπάσει, οικειοθελώς. Ο Τζόνι Λόρενς στην Πεναρούμπια, το είκοσι ένα. Οκέι.

Μια μέρα μετά, βλέπω πως βγήκε η τρίτη σεζόν του Κόμπρα Κάι. Μια μέρα, αφού πέσαμε πάνω στον Τζόνι. Το ίδιο πρωί, περπατώ με μια φίλη. Συνειρμικά με το μέρος από όπου πήραμε τον καφέ μας, το εξαιρετικό συνοικιακό καφέ, που μας έχει σώσει τη ζωούλα σε ετούτο το λοκντάουν, θυμόμαστε ένα καλοκαιρινό μου αποτυχημένο και φυσικά ανύπαρκτο, στα όρια της επιστημονικής φαντασίας, φλερτ. 

– Θύμισέ μου, πώς ήταν αυτός;

– Έμοιαζε πολύ με, α να! Καλή ώρα, με αυτόν που κατεβαίνει το δρόμο. 

– Αυτόν που πλησιάζει προς το μέρος μας, λες;

– Ναι.

– Ωχ ΝΑΙ ρε συ! Ίδιος.

– Ναι, βασικά, ΑΥΤΟΣ είναι. 

                 ΜΠΟΥΜ. 

Monosemena και φέτος, αλλά από την ανάποδη. Τι συμβαίνει σύμπαν; Το μιζεροσύννεφο γκαντεμιάς μου πίσω. 

6 Ιανουαρίου 2021

image via https://gr.pinterest.com