Αυτά μόνο σε μένα, σκέφτομαι. Αφού τη γλίτωσες και απόψε, πέσε να ξεραθείς, μιας που, όσο μένεις ξύπνια, όλο και γίνονται πραγματάκια. Γεμάτη ευγνωμοσύνη για το ότι, είμαι ακόμα ζωντανή, μετά από τα τόσα βολτ που με χτύπησαν, κοιμάμαι στα δυο λεπτά. Το σύμπαν όμως, είχε βαλθεί να με ξεκάνει εκείνο το βράδυ. Ξεκάθαρα. Ενώ λοιπόν κοιμάμαι, με κάποιο μαγικό τρόπο, το πάπλωμα έχει μαγκώσει κάπου στα πόδια μου, με αποτέλεσμα να έχω ψοφήσει στο κρύο, Μάρτη μήνα. Τραβάω από δω, τραβάω από κει, μισοκοιμισμένη. Τι διάολο, μονολογώ, το πάπλωμα στο ίδιο σημείο. Έλεος, λέω, μη χάνεις τον ύπνο σου, θα τα καταφέρεις, θα σκεπαστείς. Με ΧΩΜΑ. Σενάριο πιο πιθανό, εκείνη τη νύχτα. Άι σιχτήρ, φωνάζω, τραβώντας με δύναμη το πάπλωμα προς τους ώμους μου. Τα κατάφερα, δε λέω. Με τι κόστος όμως. Δεν ξέρω πάλι πώς, αλλά με το που σκεπάστηκα, μου καρφώθηκε το νύχι ενός από τα δάχτυλα του χεριού μου, στο πηγούνι. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΑΠΟΨΕΕΕΕΕΕΕΕ, κραυγάζω αγανακτισμένη, σίγουρη πια, πως οι γείτονες με θεωρούν σχιζοφρενή. Μωρέ δε σηκώνομαι για κανένα λόγο, σκέφτηκα, άι στα διάλα, καμιά γραντζουνιά θα είναι.
Πού να φανταζόμουν αυτό που θα αντίκριζα στον καθρέφτη, το επόμενο πρωί. Σέρνομαι προς το μπάνιο, έχοντας ξεχάσει παντελώς την ιστορία με το πάπλωμα. Μέχρι και να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Rocky Balboa, the one with the chin. Πίδακες αίματος, που έφταναν έως το λαιμό μου. Αν υπάρχει, σκέφτηκα, πηγούνι κάτω από όλα αυτά, είμαι η Άντριαν Πενίνο. Ωστόσο, τα πράγματα έμοιαζαν λιγότερο τραγικά, όταν πλύθηκα. Υπήρχε απλώς – ΑΠΛΩΣ, είπε, σαν να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα – μια βαθιά πληγή στο πηγούνι. Μια πληγή που με συνόδευσε – περιέργως – μέχρι και το τέλος της καραντίνας. Αφήνοντας μου αναπάντητα, δύο ερωτήματα. Πρώτον, θα φύγει ποτέ το σημάδι ή θα μείνω σκάρφεϊς; Δεύτερον, τι σκατά απέγινε το επικότερο παιδικό (μου) παιχνίδι στην ιστορία των παιδικών παιχνιδιών;
Παιχνίδι, φίλες και φίλοι, που είχε έρθει από ταξίδι θείου στη Ρωσία. Τον καλύτερο θείο που θα μπορούσε να παραγγείλει κανείς. Τρομακτική μαριονέτα με τη μούρη του Σιλβέστερ Σταλόνε, ο οποίος, έχοντας μια περίεργη μπουκλωτή κώμη για μαλλιά, φορούσε κόκκινα γάντια πυγμαχίας και ένα λευκό μανδύα, πράγμα που δε μπορούσα να συλλάβω όταν άνοιξα το κουτί. Γιατί μανδύα και όχι ας πούμε, ρόμπα; Ή σορτς βρε αδερφέ. Ε λοιπόν, στο πίσω μέρος της κούκλας, κάτω από τον μανδύα, κρυβόταν ένας πρωτόγονος μηχανισμούλης που σου επέτρεπε με ένα μαγικό κουμπί να κάνεις το εξής:
– Μπαμπαααααά, ο Ρόκιιιιιιιιιιιιιιιι, δεν είναι τέλειος;
(Έσκυβε ο δόλιος να δει, ύψος δημοτικού γαρ)
ΜΠΟΥΜ. Πατούσες το κουμπί, μπουνιά Ο ΡΟΚΙ, στη μάπα αυτού που ήθελες να μπουκετώσεις.
– Χάθηκαν οι Μπάρμπι ρε Κώστα, ΤΟΝ ΣΤΑΛΟΝΕ ΜΟΥ ΓΑΜΩ;
image via https://totalrocky.com/articles/talia-shire-thinks-rocky-is-a-champ.html
10 Νοεμβρίου 2020